Algarve - Côte d'Azur, Etappe 109: la Guingueta d'Aneu - Estahón

Voor vandaag staat weer een bescheiden etappe op het programma. Het is een dikke 12,5 kilometer naar het volgende dorp: Estahón. Niet lang, maar de 2.300 hoogtemeters ertussen maken het toch wel een serieuze tocht. Het is al vroeg warm vanochtend. Gelukkig is het wat bewolkt, dus de zon is niet erg fel als we de camping aflopen, de paar huizen van het dorp passeren en de brug over het stuwmeer van de rivier de Noguera Pallaresa oversteken. De rivier ontspringt een stuk hogerop in Val d’Aran en stroomt via de Segre en de Ebro naar de Middellandse Zee. Nauwelijks 100 meter van de bron ontspringt ook de Garonne, die bij Bordeaux uitmondt in de Atlantische Oceaan. Vanaf de brug zien we de hoge bergen richting het noorden liggen, richting zuiden wordt het snel lager. Het weer is kalm, waardoor de bergen schitterend spiegelen in het wateroppervlak. We volgen nog een klein stukje het asfalt langs het meer en slaan dan linksaf. Vanaf hier begint de klim van iets onder de 1.000 meter naar 2.220 meter hoogte. Even van het rivierdal af is het landschap meteen weer herfstachtig en droog. Het gras is geel en de berken beginnen hun verkleurde bladeren al te verliezen. Er staan veel lage conifeerstruiken in de helling die groen blijven. We kruisen een aantal keer een weg die ook omhoog gaat richting het dorpje Dorve, een dorp dat tot 2005 alleen te voet te bereiken was. Het duurt niet lang voordat we er zijn, de verzameling huizen ligt er verlaten bij. De weg het dorpje in is mooi aangelegd. We lopen door en komen uit op een pleintje dat niet zou misstaan in één van de dorpen in de heuvels van Zuid-Spanje. Het ademt nostalgie, alsof er zo een dorpsfeest plaats zou kunnen vinden, maar op één huis na dat is versierd met roze, rode en witte geraniums, is het dorp verlaten. Eén iemand heeft gewaagd een huis op te knappen en hier zonder elektriciteit of voorzieningen te komen wonen, verder zijn alle huizen ruïnes met hangsloten aan de poorten die zelf al uit elkaar vallen. Behalve de kerk natuurlijk, deze is mooi opgeknapt. Uit de bron op het plein komt een stevige straal koud water. Heerlijk om de handen even af te koelen en een fles vers water te vullen na dit eerste stuk stijgen, we zitten toch al 450 meter hoger dan toen we vertrokken. Als we weer doorlopen is het goed te zien dat het landschap rond het dorp vroeger gecultiveerd is geweest. Rijen bomen en gestapelde stenen bakenen de weilanden af en geven het pad aan. Een oud pad dat langzaam vervallen begint te raken. Als we hoger komen stijgen we snel boven de ruïnes uit en lopen we weer door het droge rotsachtige landschap met struikjes en af en toe een boom. In de helling staan koeien, een jong stiertje komt enthousiast op ons af rennen. Mooie, rustige dieren, maar we geven ze graag de ruimte en gaan ruim om ze heen. Al is het hier door de stekelige planten lastig om buiten het pad een route te vinden om de koeien heen. Hoe open het landschap ook lijkt, telkens lopen we vast in een muur van coniferen, rozen en bramenstruiken. Maar na even zoeken komen we hogerop toch weer terug op het pad. Even een vlugge break en weer door, verder omhoog. Normaal gesproken wordt het landschap opener als we hoger komen, hier lopen we op 1.750 meter hoogte ineens een dennenbos in. Het pad blijft stijgen en rond de 2.000 meter wordt het bos opener, maar blijft op een paar stukken gras na bebost tot aan de top op 2.220 meter. Daar breekt het bos wat open en zien we goed hoe hoog we zijn gekomen. We hebben een schitterend weids uitzicht over de dalen onder ons. Dat hebben we snel gedaan: in een dikke 2,5 uur zijn we 1.300 meter gestegen. Hoog tijd voor een pauze dus! Op het hoogste punt zijn een aantal Duitse dames hun tentjes aan het inklappen en zich klaar aan het maken om weer verder te gaan. Kamperen is hier in het park boven de 2.000 meter toegestaan, maar eigenlijk tot 8 uur 's ochtends. Ze hebben dus uitgeslapen, want het is ondertussen half 12. Of ze hebben, zoals wat wij dadelijk gaan doen, hun tentjes laten drogen. De onze is nog nat van de dauw van vanochtend en we gaan ‘m ook even opzetten om goed te drogen, aangezien we vannacht in een refuge slapen. We kletsen even met de dames, waarna we de berg weer voor ons alleen hebben. Het is een schitterende plek met een magnifiek uitzicht over de Pyreneeën, al is het ondertussen aardig bewolkt. Als we de tent opzetten om te drogen, begint het te regenen. Even denken we erover de spullen op te pakken en in de tent te gaan zitten schuilen, maar voordat we het weten is het alweer droog. En gelukkig maar dat we zijn blijven zitten, onder het genot van een kopje koffie en een boterham met spiegelei komt een grote groep vale gieren langs zeilen. Ze blijven een tijd lang in de buurt en scheren vaker rakelings over. Wat een schouwspel tijdens de lunch! We zitten inmiddels al een stuk over de helft van de wandeling, het is nog maar 4,5 kilometer tot aan Estahón, waar de refuge ligt. Het eerste stuk van de afdaling gaat steil, maar het pad is goed te belopen. De helling is weer bebost, maar een stuk opener dan aan de andere kant. Lager gaat het bos hier ook over in geel grasland met bremstruiken. De lagergelegen hellingen zien er, nog meer dan aan de andere kant, uit alsof ze vroeger bewerkt zijn voor landbouw en bosbouw, maar nu weer langzaam verwilderen. We dalen snel en het duurt niet lang voordat we het dorpje zien liggen. Het laatste stuk lopen we over een oud pad van leistenen dat op ingenieuze wijze tegen de heuvels lijkt geplakt. In de laatste meters worden we nog even getrakteerd op een stevig buitje wat de stenen nogal glad maakt, dus haasten heeft geen zin. Maar dat hoeft ook niet, want als we de eerste huizen van het plaatsje passeren is het alweer droog. Het is een mooi authentiek dorp. Elk huis is gebouwd met de mooie gestapelde natuursteen en heeft een donkergrijs leistenen dak. En op een enkel huis na, lijkt het hele dorp bewoond. Bij de refuge worden we begroet door 2 grote honden en de eigenaresse. Kort maar krachtig brengt ze ons naar de tweepersoonskamer. In het kamertje van 1,5 meter bij 2,5 meter staat een stoel, een kastje en een stapelbed. Onze kamerdeur is niet af te sluiten en kijkend naar het beddengoed zijn we blij dat we slaapzakken en onze eigen kussens hebben. Maar er is daglicht en we slapen in ieder geval niet op de slaapzaal. Naast ons ligt de gedeelde badkamer. De maaltijden blijken inclusief te zijn. We hebben van tevoren in ieder geval tijd genoeg om het dorpje te bekijken. Het is nog geen half vier en de avondmaaltijd wordt pas om half 8 geserveerd. We zijn benieuwd…