Algarve - Andorra, Stage 111: Tavascan - Areo

Na een rustige middag en avond hebben we vanochtend dit ritme vastgehouden. We pakken na het uitgebreide hotelontbijt onze spullen bij elkaar om weer een col verder, dichter naar Andorra te lopen. Het toeristische dorpje Tavascan, aan de rand van Parc Natural de l’Alt Pirineu, is nog rustig als we na tienen aan de etappe beginnen. Het zonnetje schijnt al flink en het belooft een warme dag te worden. Gelukkig zullen we al een behoorlijk deel van de klim in de ochtend afleggen. We lopen langs de kerk en de borden van het nationaal park, met daarop een mooie uitleg over het dieet van de bruine beren die hier voorkomen. We hoeven ons in ieder geval geen zorgen te maken, ze zijn vrijwel vegetarisch. We steken de rivier Riu de Lladorre over en beginnen aan de klim. We gaan al snel steil omhoog. De eerste klim brengt ons in 2 kilometer van 1.100 meter in het dorp, naar bijna 1.550 meter hoogte, hierna blijft het een lang stuk vrij vlak. De helling is droog met veel geel gras en stenen en is bosrijk, met grote struiken, beuken, eiken en berken. Ze beginnen hun verkleurde bladeren al te verliezen. De herfst begint vroeg in de bergen, zeker na zo'n droge zomer. Het is 'maar’ twee kilometer, maar ook al schiet het voor ons gevoel goed op, we hebben een dik uur nodig om bovenaan de eerste klim te komen. Vanaf hier blijft onze route op gelijke hoogte de helling volgen, maar op de splitsing staan bordjes die ons even aan het twijfelen brengen. Onze route gaat rechtsaf, maar linksaf gaat ook een pad richting Andorra. Een heel stuk verder komt deze weer op de route van de volgende etappe, maar hij gaat door een schitterend gebied en zou ons veel kilometers besparen. We nemen even de tijd om het goed uit te zoeken, want de impact op de route is groot. We bellen naar Andorra of de kabelbaan open is, zodat mochten we ons vergrabbelen, we de berg af kunnen komen om later terug te keren. Helaas gaat de kabelbaan niet in de zomer en we zouden de andere route wel kunnen lopen, maar eigenlijk zijn we niet helemaal goed uitgerust om nu één á twee nachten wild te kamperen. Toch maar rechtsaf dan, wat helemaal geen straf is, want dit ziet er heerlijk beloopbaar en ook erg mooi uit. We lopen over de flank van de berg en hebben uitzicht over de helling met de dorpjes waar we gisteren gelopen hebben. Het pad is uitgehakt in de berg, het is waarschijnlijk een oud pad dat vroeger door herders werd gebruikt om het vee te leiden van de zomer- naar de winterweiden. Licht glooiend volgen we langs oude schuren, muurtjes en stroompjes water die de berg af komen stromen, de contouren van de berg een zijdal in. Deze leidt naar het bergdorp Boldis Sobirá, weer zo'n mooi authentiek dorp opgetrokken uit natuursteen met leien daken en versierd met bloemen en er is een bron met drinkwater gelukkig. We maken hier graag gebruik van om water te tappen voor de koffie in de pauze. Maar we lopen nog een stukje door voordat we gaan rusten, we willen graag alvast een stuk van de volgende klim, die na het dorp begint, gelopen hebben. Als we het asfalt van dorp verlaten hebben, lopen we over een breed pad verder de helling op, richting col de Tudela op 2.243 meter hoogte. We zitten nog niet op 1.500, dus we hebben nog even te gaan. Het brede pad is niet erg steil, maar dat verandert als we via een kleiner pad het bos in lopen. Deze snijdt de bochten van het bredere pad af en gaat een stuk steiler. Met de temperatuur die ondertussen behoorlijk is opgelopen is het flink aanpoten. Gelukkig is het een dicht bos en lopen we in de schaduw van de bomen. Net voor het laatste stuk klimmen, we zijn al aardig over de helft van de tocht en komen we op een opener stuk. Onder een paar grote dennen is er schaduw én een schitterend uitzicht: een ideaal plekje voor pauze dus. We zijn inmiddels de 2.000 meter over en hebben nog zo'n 200 meter klimmen na de pauze voor de boeg. Even de benen rust gunnen en wat energie bijtanken, daarna weer door.

Na de pauze missen we de afslag van het brede pad af en blijven we het grote pad volgen met richting zuiden een schitterend uitzicht over de steeds lager wordende bergen. De weg slingert weer terug en even verder kunnen we alsnog het kleine pad op voor de laatste klim naar de col. We lopen tussen de bremstruiken en de paars bloeiende heide, af en toe is het bebost met stevige naaldbomen. Bomen staan hier tot ruim boven de 2.200 meter, zelfs op de col die we na 2 kilometer bereiken. Het is een grote vlakke, gele col. Een grote vlakte die duidelijk vaak door schapen gebruikt wordt. Vanaf hier begint de afdaling, een stuk van 1.000 meter over 5 kilometer: 20%. Resultaten behaald in het verleden zorgen dat we een beetje tegen dit soort steile afdalingen opkijken. We lopen aan de andere kant van de open col de bossen weer in en beginnen meteen met dalen. Het pad zigzagt over de helling naar beneden en is behoorlijk goed te lopen. Een stuk lager wordt het bos even wat opener. We komen langs een mooi zomerverblijf van een herder, waarna we het bos weer in gaan. Lagerop kruisen we vaker een breed bospad. Als het dalen tegen zou vallen, zouden we deze kunnen blijven volgen naar beneden, maar het gaat voor ons beide eigenlijk best goed. Dus we blijven het smalle pad volgen, dalen snel verder en komen langzaam weer in gecultiveerder landschap terecht. Het bospad maakt plaats voor een pad tussen weilanden afgebakend door de bekende gestapelde muurtjes. We zien de eerste huizen van La Força d’Àreu al snel liggen op het laatste stukje helling voor de Ferrera-vallei, het dal van de rivier La Noguera de Vallferrera. Ook al is het dorp maar een verzameling huizen en zijn we er snel weer uit, het is een oud dorp dat al in de middeleeuwen op de kaart stond en het heeft een mooie kasteelachtige kerk. We zijn beneden, en al was de helling steil en leek ‘ie soms eindeloos, het ging behoorlijk goed. Vanaf het dorp is het nog maar een klein stukje tot aan de camping. Als we richting de camping lopen zien we dat die behoorlijk druk is, maar we krijgen nog een plaatsje mooi onder de bomen. We gaan op deze plek de laatste etappe naar Andorra nog eens tegen het licht te houden. Vanaf hier gaan we een laatste keer het hooggebergte in, dus dat heeft wat voorbereiding nodig. Maar dit lijkt een fijne plek en de komende dagen wordt het behoorlijk heet, dus we nemen de tijd.