Algarve - Côte d'Azur, Etappe 14: Lepe - Huelva

In de etappe van vandaag blijven we nog landinwaarts. We hebben een mooie route gevonden van Lepe naar Huelva, die niet al te veel langs grote wegen loopt. Aangezien het meer dan 30 kilometer gaat worden vandaag, staan we om tien voor acht al met de rugzakken op, buiten klaar voor vertrek. We zijn vrij snel op de oude spoorlijn. Het begint net een beetje licht te worden; dit is een uur later dan in Portugal. Het is meteen een mooi stuk langs landerijen en zandgronden. Veel huizen in het buitengebied hebben waakhonden op hun goed omheinde erven lopen. Dat zijn er vaker een stuk of vijf en meestal aardig grote. Ze doen goed hun werk en luidruchtig maken ze kenbaar dat we niet in de buurt moeten komen… We schrikken af en toe behoorlijk als er weer een aantal op het hek af komen vliegen. Maar meestal gaat het er hier op het platteland een stuk vrediger aan toe. We zien konijnen in de wei hupsen en worden vaker vergezeld door een hop. Het is een leuk geluid dat ons een beetje doet denken aan de koekoek die ons vorig jaar door de Ardennen heeft geleid. Af en toe zien we de hop ook vliegen van tak naar tak. Met z’n mooie kuif en lange snavel een goed herkenbare vogel. De zon laat zich steeds vaker zien en het warmt al aardig op. Na het plaatsje Cartaya verlaten we de spoorlijn en we volgen vanaf hier een kanaal: Canal del Piedras oftewel het stenen kanaal dat zoetwater door een betonnen bak van het gelijknamige stuwmeer naar Huelva leidt. We hebben inmiddels 15 kilometer in 3 uur gelopen. Op de kaart zien we dat we al richting de helft van de route gaan, dus het wordt tijd voor een pauze. Het kanaal stroomt al gauw van de weg af de natuur in en we vinden een mooi plekje in de zon voor onze stoeltjes. Na de ‘break’ lopen we een lang stuk door de schitterende bossen die zo typisch voor deze zandgronden zijn. Naaldbomen, gele en witte brem en de zacht paarse Romulea Bulbocodium. Een heel klein bloemetje uit de iris familie die hier op de bodem van de droge bossen veelvuldig voorkomt. Wij kenden ‘m nog niet. Aan één kant van het kanaal is een kleine asfaltweg, aan de andere een zanderig bospad. Na even op het asfalt gelopen te hebben, kiezen we er toch voor om op het zandpad te lopen, dat is net wat zachter voor de voeten en gewrichten. Het loopt heerlijk door en het pad brengt ons snel bij Aljaraque. We lopen het stadje door om aan de andere kant het voor ons bekende landschap op te zoeken. Een watergebied dat naar de rivier de Odiel loopt. Deze moeten we middels een lange brug oversteken naar Huelva. Maar… Als we bij de brug aankomen blijkt deze gerenoveerd te worden en is hij gesloten voor verkeer en voetgangers. De naastgelegen brug is alleen voor verkeer en kun je te voet niet over. We proberen het nog bij het einde van de landpunt waar we op staan, maar hier blijkt enkel een kanoclub te liggen. In ons gebrekkig Spaans en hun gebrekkig Engels wordt ons duidelijk dat er geen mogelijkheid is om te voet in Huelva te komen. Dat is wel balen, want om de waterinham heenlopen naar de volgende brug is echt geen optie. De enige mogelijkheid is om terug naar Corrales te lopen en de bus naar de overkant te nemen. Het is al 17u geweest, maar gelukkig gaat de bus nog. Hij brengt ons een kleine 5 kilometer verder, tot aan de andere kant van de brug. De gelopen etappe is dus ook 5 km korter, dus 32 kilometer in plaats van 37. Bij de eerste halte aan de overkant wijst een vriendelijke dame ons de weg naar het hotel. Na deze lange etappe zijn we blij als we een kwartier later aankomen. We balen best wel dat we de oversteek per bus moesten maken, maar zijn blij dat we de benen even rust kunnen gunnen. Tot nu toe is Spanje een land vol verrassingen… ;-)