Algarve - Côte d'Azur, Etappe 22: Chiclana de la Frontera - Playa de El Palmar

Als we wakker worden in ons tentje begint het net te regenen. We kijken op buienradar die hier in Spanje gelukkig ook werkt en zien dat het nog tot zeker tot 10 uur blijft regenen. Even twijfelen we of we ons niet zouden omdraaien en blijven liggen, maar er heeft ons de hele nacht een haan met een jetlag getrakteerd op z'n gekukel, dus heel verleidelijk, maar we besluiten toch maar door te lopen naar de volgende camping. We hebben een afwisselende wandeling uitgestippeld die begint in het binnenland en later langs de kust loopt. De tent is doorwerkt als we 'm inpakken maar het regent gelukkig niet meer zo hard. Het miezert nog maar een beetje als we de camping verlaten en de eerste kilometer langs een grote weg lopen. Er liggen veel plassen, maar de Spanjaarden rijden er gelukkig ruim omheen. We verlaten de grote weg en slaan een onverharde weg in. Hier zijn dat vaker gewoon doorgaande wegen langs huizen. Er rijdt wat verkeer die ook hier de kuilen met plassen water proberen te omzeilen. Een vriendelijke dame die haar kind naar school aan het brengen is, stopt nadat ze ons gepasseerd is, rijdt achteruit, en vraagt of we niet mee willen rijden. Super vriendelijk, maar we slaan de lift af. We hadden het haar ook niet aan willen doen, wij met onze grote rugzakken en natte regenkleding. Niet veel later is het ook weer droog en we lopen de bebouwing uit.
We lopen door een bos met veel eiken waarbij de onderste 2 meter bast verwijdert is. Het zijn de kurkeiken, mooie oude bomen om te zien. De paden van rood zand steken af tegen het diepgroen van de bomen en de bloeiende heideplanten in de berm. Even verder vervolgen we een paar honderd meter een verharde weg en slaan dan weer rechts af een bos in. Aan het begin van het bospad zien we een bord hangen met een tekst, die onze vertaal-app vertaalt als 'verboden ananassen mee te nemen'. We zitten midden in het bos, dus dat komt wel goed 😉. Voor de zekerheid vertalen we ook maar even het tweede bord dat we tegen komen: 'coto privado de caza', wat betekent dat we een privé jachtgebied betreden. Dat is iets lastiger, maar Google weet ons te vertellen dat je er wel door mag lopen en het jachtseizoen in Andalusië zou net afgelopen zijn. Maar we zijn toch blij met onze feloranje regenhoezen over de rugzakken, zodat we wat beter zichtbaar zijn. Gelukkig komen we verder geen jagers of jachthonden tegen en het is een schitterend stuk natuur. Dit bos loopt helemaal door tot aan de kust, enkele kilometers verder. We lopen kort door een duingebied en staan dan bovenaan een schitterende klif met uitzicht over de oceaan. Het blijft een machtig gezicht... Zelfs het zonnetje laat zich even zien. We volgen het pad bovenlangs de kliffen en komen aan bij het stadje Fuente del Gallo, waar we helaas door het hoge tij niet over het strand kunnen lopen, waardoor we via de bebouwing verder moeten gaan. Als we een tijdje later weer bij de zee aankomen, steekt de wind op en begint het flink te regenen. Het koelt behoorlijk af. We lopen een stuk over het strand totdat we een rivier tegen komen die hier uitmondt in de zee, de Rio Salado. We steken deze over met een brug en blijven vanaf hier een paar honderd meter landinwaarts door de duinen lopen. Het is ondertussen aardig guur en de regen komt met bakken uit de lucht. We stappen flink door om onszelf een beetje warm te houden, totdat we nog een rivier tegenkomen die het strand oploopt. We zien de restanten van een brug, maar verder geen manier om er over of omheen te kunnen. Onze schoenen zijn al helemaal doorweekt dus de keuze is al snel gemaakt: we gaan er dwars doorheen. Tot boven de kuiten in het water waden we naar de overkant. Toch nog maar een extra tandje bijzetten om sneller bij de camping te komen. Door het stormachtige weer zijn er hoge golven op de oceaan en er zijn veel surfers op het strand te zien. Er staan aardig wat campers en auto's met surfplanken op de parkeerplaats die we oversteken. Onder één van de wagens zit een surferdude met een stoeltje onder de achterklep, de benen hoog, pannetje op een brandertje en hij roept ons. Hij vraagt of we spaghetti lusten en wijst op de pan. Erg verleidelijk, maar we zijn helemaal doorweekt en verkleumd, dus ook dit gastvrije aanbod moeten we helaas afslaan. Maar vandaag geeft weer goed aan hoe vriendelijk mensen zijn! Het is nog een kilometer of drie tot aan de camping, die gaan grotendeels over een weggetje langs de oceaan met talloze gesloten restaurantjes en barretjes. We delen de kust met surfers en een aantal mede-wandelaars. We zijn blij als we op de camping aankomen en het tentje staat. De douche is gelukkig warm en de slaapzak nog droog, dus voordat we het weten zitten we weer knus in onze ingerichte tent. Er zijn toch behoorlijk wat spullen nat geworden in onze backpacks, dus we hopen dat morgen het zonnetje schijnt om alles te laten drogen. De volgende keer nog wat meer voorzorgsmaatregelen nemen met het inpakken bij slechte weer...