Algarve - Côte d'Azur, Etappe 36: El Coronil - Utrera

We ontwaken in het hotel in El Coronil. Een mooie plek waar we na de 30 kilometer van gisteren goed uitgerust hebben en er weer helemaal tegenaan kunnen. Wel zijn we blij dat er, na zo veel hotel nachten de kans in zit dat we vanavond weer kunnen kamperen. We lopen vandaag naar Utrera waar we de trein kunnen nemen naar Dos Hermanas waar een camping ligt. De camping reserveert geen plaatsen vanwege de Heilige Week Samana Santa, maar als we vroeg daar zijn zit de kans erin dat we nog wel een plekje kunnen krijgen. De etappe van vandaag is 20 kilometer en behoorlijk vlak, dus we zullen extra vaart maken om er op tijd te zijn. We zitten snel weer op de Via Serrana. De bedevaartsroute die al in de 14 eeuw door de berbers gebruikt werd als smokkelroute tussen het koninkrijk van Gibraltar naar het koninkrijk van Granada bij Ronda. Deze paden zijn dus al door aardig wat geloven en voor aardig wat doelen gebruikt. In Utrera komt de route samen met de Via Augusta die we al een stukje hebben gelopen in tegengestelde richting bij Chiclana de la Frontera in etappe 21. De laatste kilometers zullen we ‘m braaf de goede kant op lopen.
Het is bewolkt vanochtend en de zon is nog niet op, dus als we vertrekken is het nog aardig duister. Buiten het dorp lopen we al snel weer over de onverharde wegen waar boeren gebruik van maken om bij hun velden te komen. Hoog graan, zwierend in de wind, wordt hier afgewisseld met velden zonnebloemen. Ze zijn zo’n 10 tot 15 centimeter hoog, dus hebben nog even te gaan. De bermen staan vol bloemen, veel klaprozen en nog meer gekroonde ganzenbloemen. Deze planten met geel/witte bloemen die lijken op een kruising tussen kamille en chrysanten, komt hier in zuid Europa veel voor en geeft de bermen een vrolijke kleur. De zon komt langzaam op en schijnt waterig door de bewolking boven bouwwerken die lijken op gigantische paraplu’s. Als we wat dichterbij zijn zien we dat het zonnepanelen op standaarden zijn. Tientallen, misschien wel honderden panelen staan meters boven het veld. Het zijn er zo veel dat het een behoorlijk oppervlakte bedekt. Een slimme oplossing, want het zorgt op hete dagen voor aardig wat schaduw en afkoeling en het levert nog stroom op ook. Buiten deze zonnepaneelbomen is schaduw ver te zoeken is. Tussen de glooiende velden zijn nauwelijks bomen of bosjes te vinden. Vandaag is dat niet erg, het is in tegenstelling tot gisteren zelfs een beetje fris vanochtend. Om te lopen is het prima weer. We stijgen een beetje en dalen weer wat, de kilometers gaan snel. Halverwege pauzeren we aan de rand van een olijfboomgaard en genieten van het landschap dat steeds vlakker wordt. We komen ook steeds meer in het dal waar de rivier de Guadalquivir doorheen stroomt. Deze mondt, eigenlijk niet zo heel ver hier vandaan, bij het gigantische natuurgebied Doñana dat we aan de zee-kant gepasseerd zijn, uit in de oceaan. We zien ook weer steeds meer ooievaars en witte reigers, palmen en cactussen, planten die we in de bergen maar zelden zagen. Aan het einde van de pauze zien we een plant die we sinds het begin van onze tocht al vaker hebben gezien. De bloemen en bladeren lijken op die van pompoenen, courgettes en komkommers. De plant heeft al vruchten en ze lijken op augurken. We plukken er één en snijden 'm open om te kijken of deze er van binnen ook op lijkt. Zodra we het mes erin zetten komen er zaden uit in een geleiachtig slijmerig goedje. Het stinkt vreselijk, dus in plaats van te proeven zoeken we 'm op. Het blijkt de springkomkommer te zijn. De vruchten zijn niet geschikt voor consumptie, ze zijn behoorlijk giftig zelfs, maar nodigen zeker ook niet uit om te eten. Echter een half uur later proeven we bij het eten van een appel, zelfs na het afspoelen van de handen, de bittere smaak nog steeds. Geen aanrader dus. Maar we staan nog overeind, dus op naar het laatste stuk van de etappe. Na kilometers langs velden gelopen te hebben zien we een grote, verlaten boerderij met stallen en bijgebouwen. De route loopt over het erf dus we kijken even rond. De meeste daken zijn al ingestort en de muren beginnen af te brokkelen. Zonde van zo'n mooie carré boerderij in het midden van het platteland. Het zou een mooie 'Ik vertrek' aflevering opleveren.
We zien Utrera al van een afstand liggen, de vele kerktorens steken boven de velden uit. Het laatste stuk gaat over een kleine asfaltweg, maar we lopen al snel de bebouwing in. Weer een schitterende plaats. Maar Utrera is geen dorp of klein stadje, het is echt een stad van formaat, en veel Spaanser dan dit zal het niet meer worden. Het is de bakermat van het stierenvechten én hier is de flamengo onstaan. In veel etalages van winkeltjes in de drukke straten is dit stukje verleden ruimschoots te verkrijgen: de tabakswinkeltjes verkopen zwarte stenen stieren en de kledingwinkels flamenco jurken voor jong en oud. We komen langs mooie gebouwen en gezellige pleintjes, maar we lopen vlug door naar het station om de trein te halen. Eenmaal bij de camping blijkt er gelukkig nog plek genoeg te zijn. Ook er is een pakketje voor ons aangekomen: een nieuw tentje! Een piramide tent, die een stuk lichter is en sneller op te zetten. Het is fijn om na zoveel nachten staan weer op een camping te staan. Morgen, na 7 etappes in 9 dagen waarbij we 180 kilometer door de heuvels hebben gelopen, blijven we een dagje op de camping. Dan rest ons nog de laatste lange etappe naar Sevilla.