Algarve - Andorra, Stage 45: Villafranca de los Barros - Torremejia (Via de la Plata/GR100)

Vannacht hebben we in Villafranca de los Barros in een kamer in een oude stadswoning geslapen. De kamer had geen ramen en we hadden gisteren dus helaas ook geen daglicht. Na een hele dag buiten te zijn geweest, en eigenlijk het liefste in ons tentje te kamperen, is zo’n donkere kamer wel even slikken. Maar we zijn er wel achter gekomen wat het grote voordeel van zo’n kamer is: door de dikke wanden is het echt ongelofelijk koel. Het is lang geleden dat ik met sokken en vest aan in een hotelkamer heb gezeten! Dat is wel erg fijn, en ideaal voor een goede nachtrust.
We gaan dus weer uitgerust op pad en lopen tegen 8 uur het stadje uit. Weer zo’n formidabele zonsopkomst als we tussen de landerijen lopen. Dat is echt het voordeel van deze tijd, zo vroeg in het jaar komt nu de zon op, over een tijdje zullen we daarvoor een stuk eerder op moeten staan. En het is nog heerlijk koel, dus we houden de eerste uren goed de pas erin, al is het landschap te mooi om niet om de haverklap te stoppen om een foto te maken. Net buiten het stadje komen we nog langs wat dieren in weides. Paarden grazen aan lange lijnen in de rondte, en verderop staan een aantal koeien wakker te worden. Als we de dieren en de eerste olijfbomen voorbij zijn, lopen we kilometers lang langs druivenvelden. Uiteindelijk blijkt dit bijna tot aan Torremeija te zijn, het plaatsje waar we 25 kilometer verderop overnachten. Het ene veld na het andere, oude struiken, jong aangeplante plantjes, hoge stammen, lage stammen, mooi opgeleide struiken en wild groeiende kruipers… elke variant passeren we. De perfect symmetrisch geplante rijen werken bijna hypnotiserend als je er langs loopt. Vanaf een afstandje lijken de velden wel een ratjetoe, maar als je dichterbij komt zie je dat ze elke richting op, perfect in een rijtje zijn geplant. Vakwerk! Ja, je krijgt er gevoel voor na zoveel kilometers…
De druiven staan hier niet op hellingen zoals bij de rivieren noordelijker in Europa, maar op een grote vlakte. We zitten nog steeds in de provincie Badejoz, en dit is het platste stuk ervan. Het is een grote vlakte, licht aflopend van zo’n 430 naar ongeveer 330 meter boven de zeespiegel. Net een stukje hoger dan de Vaalser Berg, maar waar dat het hoogtepunt is, zitten we hier op het laagste punt. De vlakte wordt in de verte richting oosten en noordoosten omringt door siërra’s, in het zuiden de bergen ten zuiden en westen van Zafra waar we gisteren vertrokken en in het noorden blijft het op een enkele eenzame berg na, nog kilometers vlak tot een stuk na Merida. Het vlakke gebied heet Tierra de Barros, wat vertaald ‘Land van Modder’ betekent. Met de grote stukken kleiachtige rode aarde is dit als het heeft geregend vast een heel toepasselijke naam, al is het land nu gort droog. Wel komen we op een gegeven moment aan bij een riviertje. Het is lang geleden dat we echt stromend water hebben gezien, zeker hier in Extremadura. De de meeste geulen liggen er droog bij, of er liggen hooguit wat plassen water in. De rand van de rivier is een mooie plek voor een pauze. In het zonnetje, maar dat maakt niet uit want het is nog lekker koel. Tegen de tijd dat we opstaan om weer door te lopen, begint het wel weer aardig warm te worden.
Door de vruchtbare aarde hier zien we ook weer andere bloemen langs de paden. Veel blauwe Italiaanse ossentongen en nog een met zo’n schitterende naam: de Narbonne star-of-Bethlehem uit de asperge familie, in het Nederlands beter bekend als ‘vogelmelk’. Door de vele bloemen zien we vandaag ook voor het eerst veel vlinders, witte, bruine en ook een koninginnenpage.
Tegen het einde van de lange, lange paden tussen de druivenvelden, maken we in de laatste 4 kilometer een uitgebreide pauze in de schaduw van een grote boom. We kunnen pas laat terecht bij het hotel, dus we doen rustig aan. Het laatste stuk naar het dorp is weer snikheet en het is met dik 27 kilometer geen korte etappe geweest. Dus we zijn blij als de hoteleigenaar in vloeiend Spaans met het bijbehorende hoge tempo ons precies heeft uitgelegd hoe de buitendeur en hekwerk van binnenuit af te sluiten zijn, ons paspoort heeft gekopieerd en de sleutel van de kamer overhandigd heeft en we de rugzak weer af kunnen zetten. De afgelopen etappes waren vrij vlak en niet erg lang, maar ons gestel begint te merken dat we weer 4 dagen gelopen hebben, en in 9 dagen dagen 8 etappes hebben gemaakt. Morgen een korte, dan een dagje rust en sightseeing in Merida. Maar eerst een ijsje ;-)