Algarve - Côte d'Azur, Etappe 48: Aljucén - Aldea del Cano (Via de la Plata/GR100)

Het belooft vandaag warm te worden en de etappe zal ongeveer 34 kilometer zijn, dus we zijn zeker vandaag weer vroeg op pad. We zeggen de huisschildpad, die in de patio van de casa rural leeft en we gisteren met een appel tam hebben gekregen, nog even gedag. De eigenaresse ligt waarschijnlijk nog op één oor, dus we trekken de deur zachtjes dicht en gaan op weg.
Het dorp bestaat maar uit een paar straten, dus we zijn snel de bebouwing uit. We volgen even een asfaltweg en kunnen na 1,7 kilometer al het groen in. We lopen al snel in een schitterend natuurgebied: Parque Natural Cornalvo. Dit is een waterrijk gebied aan de voet van een bergrug met een rijke flora en fauna. Veel soorten vogels komen naar dit gebied om de droogte te ontsnappen. We zien vooral veel ooievaars en witte reigers, en veel roofvogels: gieren, wouwen en arenden. Maar ook de kuifleeuwerik die ons wel vaker vergezelt, en met z’n leuke kuifje op z’n hoofd en die vaak lang blijft zitten op de draad langs de weg. Het gebied word ook mondjesmaat voor veeteelt gebruikt en we komen al snel een herder met een kudde schapen en honden tegen. Door onze ervaringen eerder, gaan we ze toch maar even uit de weg en lopen een stukje om via het struikgewas. Een andere wandelaar die blijkbaar iets achter ons liep, is gewoon zonder problemen doorgelopen. We kunnen in de toekomst dus misschien wat minder voorzichtig worden hier, maar door het omweggetje stuiten we wel op verscholen resten van een boogbrug. Volgens het bordje is hij uit de Romeinse tijd. Een stukje van de oorspronkelijke Via de la Plata.
Het is heerlijk koel nu in de ochtend. Samen met ons zijn een aantal pelgrims ook al vroeg op pad. We komen vandaag vaker dezelfde mensen tegen. Een Duitser op weg naar Santiago, een Canadese Tsjech, fietsers en een Amerikaanse dame die wars is van moderne navigatietechnieken, maar wel vaker aan ons vraagt of ze nog goed loopt en precies wilt weten hoe lang het is naar het volgende dorp. Altijd leuk om even bij te praten met medewandelaars. Zo veel verschillende mensen en herkomsten, maar ons doel is hetzelfde.
Het landschap is schitterend. Veel weidse bossen met eiken en daaronder gras of struiken. Als we de bergen oplopen wordt het wat droger, maar er komen weer steeds meer bloemen. De rechterkant van het pad kleurt paars van de lavendel, links geel van de lage prikkelige brem. Op stukken staat zoveel lavendel dat de Provence er een voorbeeld aan zou kunnen nemen. Die heeft de naam, maar hier staat het gewoon in het wild. We lopen zo ver mogelijk door voordat we gaan pauzeren om zo lang mogelijk van de koelte gebruik te kunnen maken. Uiteindelijk hebben we zo’n 15 kilometer gelopen als we toch even de stoeltjes opzetten en hebben we bijna al het stijgen van vandaag al gehad. Het lopen gaat lekker, maar er zijn nog zo’n 20 kilometer over. Gisteren hadden we de etappe er al bijna opzitten, maar als je je instelt op een lange etappe voelt dat toch anders. Na de pauze wordt het inderdaad snel warmer en het landschap opener. Zoals vaker op de Via de la Plata is schaduw ver te zoeken. Gelukkig kunnen we redelijk tegen de zon, maar hij brandt flink. Voor het plaatsje Alcuéscar gaan we even van de route af om door te steken via een paadje door weilanden, langs een meertje. Hierdoor halen we een kilometer van de route af. Even verder als we terug op de route zijn, lopen we weer tussen de eiken en koeien. Het is een lang, recht pad, maar het blijft schitterend. De Spaanse hoogvlakte is door de heuvelrug die we vanochtend opliepen weer een treetje hoger geworden. Hier is het zo’n 400 meter hoog. Over een aantal etappes zullen we een grote trede hoger gaan richting de 1000 meter, dus dit is slechts een voorproefje. Er zijn hier meer meertjes en riviertjes. Het gras is op het ene stuk geel en de grond kurkdroog, even verder is het weer groen en bloeien de bloemen weelderig. Het is een erg afwisselend stuk. We komen, na nog een snelle pauze gemaakt te hebben in de schaduw van een grote eik, door een klein plaatsje Casas de Don Antonio. Jammer dat hier geen overnachtingsmogelijkheden zijn, want we hebben er ondertussen 27 kilometer op zitten en het drinken (zo’n 6 liter) is bijna op. Gelukkig zien we bij het verlaten van het dorp een kraan met drinkwater. Een zeldzaamheid in Spanje, maar nu super welkom. Hierdoor kunnen we genoeg tappen voor de laatste 7 kilometer. Een geschenk, en het blijft speciaal dat een dorp dat doet voor wandelaars. De laatste kilometers lopen we dicht langs de autoweg en de N-weg, maar ze storen niet. We lopen ook hier weer door een mooi landschap en de laatste kilometers in de volle zon gaan een beetje op de automatische piloot. We zijn blij als we Aldea del Cano binnenlopen en snel aankomen bij weer zo’n authentieke ‘Casa Rural’ de Via de Plata. Slapen zullen we wel vannacht, maar eerst douchen en zorgen voor een goede maaltijd!