Algarve - Côte d'Azur, etappe 51: Casar de Cáceres - Cañaveral (Via de la Plata/GR100)

We zijn vandaag record vroeg op pad voor deze tocht. Om 7 uur lopen we de deur uit, meteen de warmte in. Het zal vandaag rond de 32 graden worden en de etappe is zo’n 32 kilometer lang, dus we hebben ons goed voorbereid. Vroeg op pad en met 8 liter water, want onderweg komen we geen dorp tegen. Helaas is 8 liter ook meteen 8 kilo en een rugzak mét water of zonder, is net het verschil tussen een relaxed of een net wat te zwaar gewicht. Maar in de middag wordt de zon zó heet dat we het hard nodig zullen hebben, zeker nu de dag al zo warm begint. Het zal nog een half uur duren voordat de zon opkomt, dus het begint nu net een beetje licht te worden in de straten. Op een slager die z’n zaak aan het open is, een vuilniswagen en een dame die haar hal en stoep aan het schrobben is na, is het leeg op straat. Veel ramen achter de ‘tralies’ staan open en al zijn de ramen zo goed beveiligd, ook veel voordeuren staan wagenwijd open. Je kunt zo de kleurrijk betegelde hallen inkijken, meestal wel met een of ander antiek ornementje.
We lopen het dorp uit langs een kerk en vervolgen onze weg over de oude Romeinse Via de la Plata. In het veld staan weer grote zonnepanelen op hoge standaarden die kunnen meedraaien met de zon. Vanochtend is het een beetje bewolkt, maar door het jaar heen zullen ze hier aardig wat uurtjes zon opvangen. We passeren een boerderij waar we door 7 puppies begroet worden, ze komen op ons afgerend, maar zijn helaas te schuw om tot bij ons te komen en zich te laten aaien. Niet veel verder komen we bij een oude rustplaats voor herders uit, ‘El Descansadero de la Retoña’. Naast de Romeinse Via de la Plata en de Camino de Santiago loopt de route hier ook een stuk samen met de Cañada Real de la Plata, één van de vele routes door het Iberisch schiereiland, waarover vroeger vee gedreven werd van seizoen tot seizoen naar verse velden. Vorig jaar zagen we in de Alpen al dat herders van het voorjaar tot het najaar een vaste route volgen over de hellingen van de bergen. In het voorjaar als er nog sneeuw op de bergen ligt beginnen ze dichtbij in het dal, in de zomer steeds hoger tot op de graslanden boven de boomgrens. Als het seizoen begint te keren, komen ze weer steeds lager terug naar de stallen voor de winter. Hier in Spanje gebeurde dit blijkbaar ook, maar op een net andere manier. Op zoek naar groene weiden werden honderden kilometers per jaar afgelegd over vaste routes vanuit de siërra’s over de vlaktes richting het binnenland en weer terug. Van waterplas naar beek en rivier. Dit soort hutten bood onderdak aan de herders en er was altijd water voor het vee. De dieren mogen tegenwoordig wat meer op één plaats blijven staan en de hutten zijn nu in ere hersteld als rustplaats voor wandelaars om te schuilen als het een keer zou regenen, maar voornamelijk om schaduw te bieden. We lopen kilometers langs lage muurtjes van gestapelde stenen, weilanden met koeien en schapen en we genieten van de opkomende zon en het veranderende licht op de bergen. Af en toe komen we langs verlaten boerderijen of schuren die nu als opslag dienen voor boeren. Ze zijn goed omheind en worden bewaakt door honden. De eigenaren komen een keer per dag langs om de dieren te voeren, maar verder zijn ze alleen. Ze blaffen als we langslopen, maar het is meestal duidelijk dat ze geen kwaad in de zin hebben. Één stuk land in de middle of nowhere is afgezet met gaas en prikkeldraad, maar twee grote honden weten feilloos de plekjes te vinden om eronderdoor te kruipen en het pad op te komen. Het type honden waarvoor wegrennen normaal gesproken geen zin meer heeft, maar deze werpen zich voor ons om geaaid te worden. En met hun formaat is bukken niet nodig. Het is wel even schrikken, maar wat een imposante, lieve dieren!
We blijven het droge landschap volgen. Het is hier bezaaid met grote stenen, afgesleten in mooie ronde vormen. Hier in Spanje worden ze ‘dientes de perro’ oftewel hondentanden genoemd. Leuk om te realiseren dat al eeuwenlang mensen langs deze zelfde stenen lopen en zich vast ook verbaasd hebben over de vormen. Na 15 kilometer moeten we van de Romeinse weg af. We komen bij stuwmeer Embalse de José María Oriol en de Via de la Plata loopt daar nu over de bodem. De route is vanaf hier een stuk over een nieuwer pad gelegd, we lopen langs hellingen en later een aantal kilometer over de N-630, die ook opnieuw is aangelegd door de komst van het meer. Het is een groot meer, lange tijd één van de grootste van Europa, dat voornamelijk voor het opwekken van elektriciteit wordt gebruikt. Dit is het seizoen dat het meer helemaal gevuld zou moeten zijn, maar er kan, gezien de droge plekken, nog aardig wat liter bij. Normaal gesproken zijn maart en april de natste maanden, maar we hebben één maar keer een regenachtige avond gehad, verder geen druppel. De temperatuur is hier in mei gemiddeld 24 graden, nu eind april is het al dagen boven de 30. En minder dan 25 graden hebben we de afgelopen weken nauwelijks gehad, dus dat heeft wel z’n weerslag op het meer. Op het pad zien we een diertje vliegen dat we nog nooit hebben gezien: een libel-achtig vlindertje met twee lange staarten aan de vleugels. We zoeken ‘m op en hij blijkt geen mooie Nederlandse naam te hebben, maar wordt in het Engels de ‘Iberian Spoonwing’ genoemd, ook wel de Nemoptera Bipennis, en komt voornamelijk in Spanje en soms in Zuid-Frankrijk voor. Ze zouden zo uit een Avatar film gevlogen kunnen zijn! Na dat we de eerste hebben gezien, zien we de één na de ander op dit stuk tot aan de weg. De weg is wel even fijn om wat tempo te maken. Het is 13 uur en we zitten nu rond de 20 kilometer. Nog 12 te gaan dus. De weg gaat over twee lange, hoge bruggen. Leuk om eens bovenop de zwaluwen te kunnen kijken, die onder de brug door scheren. We hebben uitzicht op nog hogere bruggen van de hogesnelheidslijn, die een stukje verder loopt. De TGV-achtige trein die erover rijdt, gaat overigens helemaal niet zo snel. De bewoners van de streek zeggen gekscherend dat de trein in drie verschillende snelheden gaat: langzaam, heel langzaam of helemaal niet. Doordat moderne stukken spoor met lange bruggen afgewisseld worden met de oudste stukken rails van Spanje, kunnen ze niet de snelheden halen zoals in andere delen van Spanje, wat een behoorlijke domper is voor de ontwikkeling van het gebied. Voor ons zijn, nadat we weer op het pad zitten en een steile klim achter de rug hebben, de grote bruggen wel fijn. We kunnen goed pauzeren in de schaduw van het bouwwerk en tegelijkertijd uitzicht hebben op het mooie Spaanse land. De laatste kilometers naar Cañaveral zijn droog, lang en door de hoge temperaturen toch wel zwaar. Het water is tot de laatste druppel op als we bij het dorp aankomen. Tegen 5 uur komen we bij de camper camping aan, bij de rand van het dorp. We hebben gebeld of we er mogen kamperen met onze tent, maar er wordt toch een beetje vreemd gekeken als we aankomen. Maar we mogen ‘m opzetten. Zelfs nu om 5 uur is het nog snikheet in de zon. Nadat we de tent opgezet en ingericht hebben, zoeken we op het terras de schaduw op. Heerlijk na zo’n mooie tocht. En fijn dat we weer op een camping zijn!