Algarve - Côte d'Azur, Etappe 52: Cañaveral - Ríolobos (Via de la Plata/GR100)

Gisteren zijn we toen het eenmaal een beetje koeler was even boodschappen gaan doen in het dorp. De supermarkten zijn hier gelukkig in de regel tot een uur of 9 open, maar zijn meestal tussen 2 en 5 dicht. Het winkeltje is even klein als dat het dorp klein is. Het is het soort winkeltje dat je in de jaren ’80 in het Limburgse platteland nog nèt had. Eén medewerker die van de balie van het vlees, naar de balie van de kaas en daarna van de groente naar de kassa gaat. Ze leert ons elk Spaans woord van elk product dat we pakken en laat ook meteen weten of het lekker is of niet en of er suiker in zit of niet. Dat is nog eens service! En een leuke winkelervaring. Gisteravond genoten we van de zonsondergang met schitterende rode wolken boven de heuvels. En het gezegde blijkt juist: avondrood brengt water in de sloot. Vanochtend is het bewolkt en verderop in de heuvels zien we de regen uit de wolken vallen. Het lijkt al verdampt voordat het de grond bereikt. Maar als we het dorp doorlopen begint het toch wel echt te druppelen. Net genoeg om de regenhoes om de rugzak van Malou te doen. De route is na het dorp al snel anders dan de route op de kaart. Hij gaat van de weg af en we kunnen kijkend op de kaart wel een inschatting maken hoe deze verder loopt, dus we nemen ‘m. Dat scheelt een stuk langs de weg lopen. Maar zoals vaker als de route is omgelegd, moeten we wel een stuk meer stijgen. We lopen over een onverharde weg langs huizen net buiten het dorp. We hebben dit ondertussen al zo vaak gezien, en het functioneert prima, maar toch verbazen we ons weer over de onverharde wegen met door regen uitgesleten geulen zo tussen de bebouwing.
We lopen een heuvelrug op, de Siërras de Cañaveral, met 860 meter als hoogste punt. Wij gaan over een pas van net iets hoger dan 500 meter, dus blijven hier een stukje onder. Het is ondertussen weer droog en hebben schitterend uitzicht op de vlakte waar we net vandaan komen. De heuvelrug waar we nu op staan gaat in het oosten over in Nationaal park Monfragüe. Dit is een bergachtig natuurgebied dat iets van de route afligt, maar dat we later zullen bezoeken. Hier is te zien dat de heuvels wat meer vocht krijgen dan de vlaktes. Er is een weelderige begroeiing van groen gras, struiken, velden lavendel en andere bloemen en we lopen zelfs door een bos. Dat is lang geleden! Ook over de heuvel aan de andere kant lopen we door licht glooiende weidse bossen van kurkeiken met op de bodem groen gras. Nadat we een tijdje de route op de kaart te hebben gevolgd, gaan we hier weer een stukje er vanaf. We volgen een pad evenwijdig aan de route, maar wat verder van de grote weg af. Het is heerlijk rustig en we genieten van alle vogelgeluidjes om ons heen. Af en toe komt er op de open stukken een ooievaar of een gier voorbij vliegen. Des te verder we van de heuvels aflopen, des te droger en opener het landschap weer wordt, maar we steken vaker een stroompje over of lopen langs een klein meertje of poel water. Op die plekken maakt de natuur er meteen gretig gebruik van en is het gelijk schitterend groen. Elke dag lijken we wel weer een dier of diertje, een plant of bloem te zien die we nog niet kennen. Dat maakt het lopen met de techniek van tegenwoordig zo speciaal, je kunt ze zien, van groot tot klein, fotograferen en opzoeken tijdens het lopen. Maar vandaag is wel echt een topdag. De oogst van vandaag: we zien een sterklaver met de schitterend stervormige bloemen op een lange steel, we volgen een trapslang door de struikjes, een niet giftige slang die tot 160 cm lang kan worden maar deze was een centimeter of 40, en er kruipt een vuurspringer door de struikjes, een klein spinnetje met een rode rug met een zwarte streep uit de springspinnen familie. Dat is ook wel duidelijk, want als we ‘m proberen op te pakken, springt ‘ie vlug weg. We zien een moerassig stuk vol tongorchideeën, schitterend paars volop in bloei, en tijdens een pauze onder een oude eik worden we vergezeld door een roodkopklauwier. Hij vliegt elke keer van hetzelfde takje naar dezelfde struik en via een andere boom weer naar ons. Deze vogeltjes komen in de zomer hierheen om te broeden en vliegen dan weer terug naar Afrika om te overwinteren. Het schattige vogeltje is duidelijk luid kwetterend z’n territorium aan het verkennen. Of nou ja, schattig… de Latijnse naam is Lanius Senator. Lanius betekent ‘beul’ en dat geeft een beetje aan hoe hij met z’n prooi, grote insecten, kleine muizen of andere vogeltjes, omgaat. Hij spiest ze graag op takjes voordat hij ze opeet. Hmm, kijk je toch even anders naar zo’n vogeltje, maar het blijft een schitterend dier!
Na de pauze is het nog maar een klein stukje tot aan het dorp. We lopen door de weilanden totdat we zo’n 4 kilometer voor het einde van de route afbuigen om richting Riolobos te lopen. Daar is weer een camping en hij is gelukkig ondanks het feestweekend (maandag is het 1 mei) niet vol. Het is nog een prachtig stuk met mooi uitzicht over een nieuw deel van de Spaanse hoogvlakte. We zien in de verte de hogergelegen Siërra de Gredos en Siërra de Francia met pieken tot boven de 2500 meter, en daarvoor Plasencia al liggen. En dichterbij in de vlakte zien we schitterend oude bruggen die zo uit een Harry Potter film lijken te komen. Maar hier rijdt er geen trein over, het is een aquaduct waar een breed kanaal overheen stroomt. We steken het kanaal over, net voordat we bij het dorp zijn. Hier zit nog water genoeg in om de landerijen aan deze kant van de rivier de Alagón van water te voorzien. Ook al is het dorp maar klein, er zijn zeker 4 supermarktjes. Maar op zaterdag na 2 uur zijn ze allemaal dicht, en helaas is het al bijna half 5. Na een ronde door het dorp lopen we naar de camping waar we een mooie plaats in de schaduw van platanen en de schitterend bloeiende, en heerlijk ruikende Indische sering krijgen. De vriendelijke camping eigenaresse bevestigt dat er vandaag, morgen én overmorgen geen winkels in het dorp open zijn. Maar voor dat we het weten heeft ze al een taxi gebeld en kan Malou kilometers verderop boodschappen doen voor de komende dagen. Gelukkig maar, want we zijn compleet door onze etensvoorraad heen en het water uit de kraan is prima om koffie of thee van te zetten, maar zo smaakt het naar zwembad water. Ik richt de tent in en na een uurtje zitten we heerlijk op onze stoeltjes voor ons tentje, met proviand voor de komende dagen, want dinsdag zijn de winkels pas weer open…