Algarve - Côte d'Azur, Etappe 55: Arco Tetrápilo - Las Cañadas (Via de la Plata/GR100)

Wat blijft Spanje toch een mooi land! Te voet, en ook even van de Via de la Plata af, met de auto. Voor wie denkt dat Spanje ophoudt bij de Costa’s: rij eens het binnenland in en geniet van de schitterende natuur, mooie authentieke dorpjes en vriendelijke mensen. Wij hebben afgelopen dagen in ieder geval super genoten van alle drie. Parc National Monfragüe waar de rivier de Tajo tussen de heuvels door stroomt, af en toe door smalle kloven. Tegen enkele rotswanden nestelen gieren en deze magnifieke dieren zijn hier in hun natuurlijke omgeving van dichtbij te bewonderen. Met verrekijker en vaker zelfs met het blote oog kun je ze zien zitten, met de jongen op het nest en tientallen laag overvliegend.
We hebben een schitterende rondrit gemaakt over de bergketen waar we komende dagen langs af lopen, ‘Sierra de Gredos’. De hoogste pieken zijn bijna 2600 meter! Zo hoog zijn we met de auto niet gekomen, maar je hebt wel het gevoel dat je in hooggebergte rondrijdt.
De oude stad Plasencia ligt iets terzijde van de Via de la Plata, maar is zeker de moeite waard om even van de route af te gaan en te bezoeken. In het centrum zijn veel Middeleeuwse bouwwerken bewaard gebleven: een 13e eeuwse kathedraal en de nieuwe uit de 15e eeuw, mooie oude winkelstraten, een gezellig Plaza Mayor en even buiten het centrum mooie bogen van een Middeleeuws aquaduct.
Maar afgelopen dagen waren vooral heel erg gezellig en het was heerlijk om hier even tijd door te kunnen brengen met onze familie. Het gevoel aan het begin van de etappe is dan ook als geen andere. We staan weer op de heuvel bij de olijfbomen met uitzicht op de Arc, als we afscheid nemen. Een laatste knuffel waarna we richting de Arc lopen en nu rechtsaf slaan waar we dagen geleden van links kwamen. We praten nog even met een Santiago-fietser en zwaaien achterom als we de Romeinse ruïnes en pa en ma achter ons laten, en het groen weer inlopen. De etappe begint even mooi als dat de laatste eindigde met de muurtjes van gestapelde stenen, het groene gras en de vele bloemen. Vooral klaprozen, de witte affodillen en de paars/roze weegbreeslangenkruid die op de droogste tot de natste gronden groeit. Op de plassen water die we steeds meer zien, drijven de geel/witte bloemetjes van de waterranonkel. Op de hoge palen langs de weg zitten ooievaars op hun nest. Het geheel doet zo lieflijk aan, dat je bijna zou vergeten hoe droog en zwaar het landschap tot enkele etappes terug was. We komen steeds dichter bij de bergen waar de Via de la Plata op het laagste punt over de heuvelrug naar het plateau aan de noord kant zal gaan. De autoweg en de tweebaans N-630 die we beide vaker zijn tegenkomen, willen dat natuurlijk ook en die zullen we komende kilometers dan ook vaker kruisen en volgen. We beginnen langzaam te stijgen en de paden zijn hier zelfs modderig. Ook door de weilanden stromen smalle riviertjes, maar wel met veel water. Gisteren hebben we grote wolken in de bergen gezien, dus waarschijnlijk heeft het hier goed geregend. Fijn voor de natuur, want die kan het water goed gebruiken. Aan de rand van het pad maken we in de schaduw van een boom pauze. Als we van onze boterham en koffie genieten, zien we grassprietjes bewegen. Kleine groene takjes met (meestal, sommige missen er 1 of 2) 6 pootjes. Het zijn kleine Europese wandelende takken. Ze kunnen tussen de 5 en 10 centimeter groot worden, maar deze zijn nog wat kleiner. Die hebben we in Europa nog nooit gezien, een primeur dus! Elke dag staan we weer versteld van wat we tegenkomen. Na de pauze lopen we vrij snel richting de autoweg die we een stukje volgen en waar we een paar keer onderdoor gaan. We passeren het dorpje Aldeanueva del Camino met veel auberges voor pelgrims. Maar we lopen nog een paar kilometer door naar een camping die ook langs de route ligt. We komen langs een groot tankstation, heerlijk om koel drinken te kopen, en een ijsje natuurlijk ;-), want het is zondag en we komen geen winkel meer tegen. De laatste 4 kilometer moeten we, op enkele kleine stukjes na, de drukke N-630 volgen tot aan de camping. Dat is altijd, zeker zo aan het einde van de dag, zwaar lopen. Langs de weg staan veel boomgaarden met kersenbomen. De kersen zijn al schitterend rood en steken ons aardig de ogen uit, maar helaas staan ze allemaal achter hekken. Maar goed ook misschien, anders hadden we er nooit af kunnen blijven. De kilometers rekken zich lang en we zijn dan ook blij als we rond half zeven de tent op kunnen zetten op een schaduw plekje. De camping heeft een goede douche, stroom bij de plekken en is rustig. Voor ons ideaal. Morgen gaan we weer verder de bergen over!