Algarve - Côte d'Azur, Etappe 56: Las Cañadas - La Calzada de Béjar (Via de la Plata/GR100)

De etappe van vandaag is net geen 18 kilometer, dus we hebben niet zo’n haast vanochtend. Maar laat beginnen is ook niet zo’n goed idee, want dan wordt het tegen het einde weer veel te warm. Om 10 uur is er een winkeltje open in het volgende dorp, op ongeveer een uurtje lopen afstand, dus we besluiten om om 7 uur op te staan, rustig te ontbijten, onze spullen te pakken en rond 9 uur de camping te verlaten. Het is nog aardig koel aan het begin van de etappe, die we starten met een stuk langs de drukke weg. Gelukkig gaan de meeste auto’s dezelfde kant op als wij lopen en rijden ze dus op de andere weghelft. De 4,5 kilometer tot aan Baños de Montemayor gaan bijna helemaal over asfalt. Enkel kleine stukjes kunnen we even van de weg af, door over een onverhard pad evenwijdig aan de N630 te lopen. Het is wel een schitterend stuk met uitzicht over de bergen links, rechts en voor ons. Terugkijkend zien we het grote stuwmeer Embalse de Baños liggen, met verder terug de vlakte waar de Arc in ligt. Langs de weg zijn een aantal gesloten hotels en auberges die er vervallen bij liggen. Er waren tijden, zeker voordat de autosnelweg af was, dat hier, zo ongeveer halverwege het binnenland, meer mensen stopten om te overnachten.
Eenmaal in het dorp is het winkeltje nèt open. Het is een piepkleine supermarkt, maar ze hebben genoeg voor de komende twee dagen, waarin we naar alle waarschijnlijkheid geen winkels meer tegen zullen komen. Met twee flink zwaardere rugzakken gaan we weer verder. Het klimmen begint nu echt, zelfs in het dorp. We lopen omhoog door kleine straatjes en over steile trappen naar de oude Romeinse weg die net buiten het dorp begint. Na een stuk klimmen kruisen we de grote weg en volgen een paar honderd meter een klein paadje het groen in. En het is ook écht groen hier. Genoeg bomen om het een bos te kunnen noemen, met klimop, bloeiende vlierbessen en op de bodem hoog groen gras in de drassige grond. Een heel ander landschap dan dat we tot nu toe kennen. Hier in het bos staat een bord en een mooi gegraveerde steen, die aangeven dat we Extremadura verlaten en de volgende regio, de derde alweer, binnenlopen. Vanaf hier zullen we een lang stuk door Castilië en León lopen, de grootste autonome regio van Spanje. De hoofdstad Valladolid zullen over een aantal etappes bezoeken en de belangrijkste rivier, de Douro, gaan we ook een tijd volgen. We hebben nog geen beeld van deze regio, maar aangezien we van Andalucía en Extremadura echt een gevoel hebben gekregen door ze te doorkruisen, zal dat van Castilië en León ook vast snel komen. We laten ons verrassen... Het begint in ieder geval groen, en met een aardige klim, want eenmaal weer op de weg is het nog een stukje tot de col op 888 meter. Gelukkig lopen we deze laatste hoogtemeters in de schaduw. Even verder liggen een paar huizen en kunnen we de weg achter ons laten liggen. We gaan onder de autoweg door en lopen steeds verder de groene bossen in. Langs de weg zijn een aantal fonteinen met drinkwater. Heerlijk, koel water waar we even goed van genieten, want het begint weer flink warm te worden. We maken pauze langs het pad op een grote Romeinse steen. Het wemelt er van de rupsjes. Mooie groene en harige blauw/oranje beestjes. Het is dan ook niet vreemd dat er vandaag opvallend veel vlinders om ons heen fladderen. Prachtige diertjes, met varianten die we uit de Alpen kennen, maar ook voor ons nieuwe exemplaren.
Wanneer we aan het lopen zijn, komen we niet zo veel medewandelaars tegen, omdat we allemaal dezelfde kant op gaan. Maar tijdens het pauzeren komt de ene wandelaar na de andere langs. De meeste kennen we ondertussen wel van de afgelopen dagen en zullen we vast nog vaker tegenkomen. Altijd met een vriendelijke groet, af en toe een zwaaitje of een ‘Alles goed?’.
Na de pauze dalen we nog een stukje af over brede bospaden. We zijn snel beneden en ook daar blijft het landschap een stuk groener dan dat we afgelopen weken gewend zijn. Fijn om weer eens een etappe door bossen en groene weilanden te lopen. In de verte zien we de autosnelweg liggen, hoog boven ons over een brug langs de bergen. We lopen er steeds verder vanaf, over een klein weggetje glooiend tussen de heuvels. Het laatste stuk van de route gaat nog even omhoog, maar het duurt niet lang voordat we La Calzada de Béjar binnenlopen. 10 huizen, 5 auberges voor pelgrims, een kerk en een café, veel groter is het dorp niet. Maar het heeft een een leuke straat met oude houten balkonnetjes, veel bloemen en een ooievaar op de kerk. Een rustige en mooie eerste kennismaking met deze nieuwe regio. Er zullen nog veel etappes volgen in Castilië en León!