Algarve - Côte d'Azur, Etappe 58: Fuenterroble de Salvatierra - Morille (Via de la Plata/GR100)

We kunnen niet wachten om vanochtend weer naar buiten en op pad te gaan. Zeker na auberges/hostals/casa rurals waar je na de hele dag buiten in een klein kamertje zit, waar bijna of soms helemaal geen daglicht naar binnen komt. Dat blijft wennen en voor ons wel een nadeel aan het lopen door Spanje, waar op de route weinig campings zijn en ze bij de steden meestal te ver er vanaf liggen. Ons ideaal zou zijn: op het platteland kamperen, in de stad een centraal gelegen hotelletje. Maar, niet geklaagd, we zijn elke dag zo dankbaar dat we door dit schitterende land kunnen lopen. Ook vanochtend weer! De zon is net op als we het dorp uitlopen en geeft het landschap een oranje gloed. Het groene gras, de klaprozen en paarse bloemen kleuren in dit licht oranje. We lopen een stukje over een verharde weg en slaan dan een breed pad in. Aan het begin van het pad staat een oude Romeinse zuil (het is waarschijnlijk een replica, want hij ziet er nog wel erg goed uit), een van de Romeinse ‘mijlpalen’. Op elke paal werd in Romeinse mijlen aangegeven hoever je was, of nu bent, op de Via de la Plata. Maar het is lastig er echt gevoel voor te krijgen, want de Romeinse mijl was ongeveer 1478 meter. Die mijl bestond uit duizend passen, en die pas bestond weer uit 2 stappen. Maar om het toch een beetje een beeld van te krijgen; we hebben een stappenteller. Als we een kilometer gelopen hebben, hebben we ongeveer 1300 stappen gemaakt. Die Romeinen maakte dus iets kortere stappen dan wij, maar ze waren dan ook wat kleiner dan wij nu. De oude weg loopt hier nog vlak tussen de gestapelde stenen muurtjes en later door de velden. Het is een lang recht pad en een stuk voor en achter ons zien we enkele medewandelaars lopen en verschillende mensen fietsen, want we zitten ook hier op de fietsroute Euro Velo 1. Als we op het hoogteprofiel van de etappe kijken, hebben we gisteren waar we schreven dat we één grote vlakte in keken, blijkbaar toch een berg over het hoofd gezien: een stukje verder gaat de route over een flinke piek. In ongeveer 12 kilometer zijn we al langzaam 100 meter geklommen en komen we aan bij de voet van de berg. In 2,5 kilometer klimmen we zo’n 175 meter. Niet heel steil, maar het is toch even goed aanpoten. Het landschap is bosrijker, en het is goed te zien dat hier vaker bewolking in de vorm van mist hangt. Aan de takken van de bomen hangen grote dotten mos. We kunnen tussen de bomen door steeds verder de Spaanse hoogvlakte inkijken. Ook de bloemenpracht verandert hier op de berg. Naast velden met paarse lavendel, de ‘lavendula Stoechas’ met de twee leuke paarse kuifjes, zien we op de bodem tussen de bossen grote rode/roze bloemen die het meeste lijken op een wilde pioenroos. Ook fladderen er veel vlinders om ons heen en aan de eikenbomen hangen talloze rupsen aan lange draden voor ons, we moeten uitkijken dat we er niet tegenaan lopen. Geen eikenprocessierups gelukkig, maar we zijn toch voorzichtig met de beestjes. Op de kam van de berg staan grote windmolens. Ze draaien hard in de wind en maken daarbij zo’n suizend geluid dat we elkaar bijna niet meer kunnen verstaan. Het uitzicht bovenop is echter schitterend. Er staat hier een een groot kruis met een monument van een pelgrim, die aan de tekening te zien wat lichter op pad ging dan wij. Hij heeft alleen een stok en een knapzak bij zich, en was op dit punt al halverwege Sevilla en Santiago de Compostella op de de Via de la Plata. Nog 478 te gaan voor deze pelgrim, maar wij slaan eerder af bij Zamora en gaan dan naar rechts, de andere kant op.
Vanaf het hoogste punt dalen we vlug af, want om 11.00 uur hebben we een afspraak bij een klein verhard weggetje voor een speciale pauze. De nieuwe schoenen van Malou zijn uiteindelijk aangekomen op de camping bij Plasencia waar mijn ouders nog staan, en we zijn zó blij dat ze dit hele stuk (we zijn ondertussen zo’n 100 kilometer opgeschoten) willen rijden om ons de schoenen te brengen, en ons zelfs nog van koffie en koek te voorzien! Super graçias, pa&ma! We hebben een heerlijk gezellige pauze, midden in een groen bloemenveld. We hebben nog zo veel te kletsen, maar we moeten toch verder. We nemen afscheid, nu tot ergens na de zomer, en we vervolgen ieder onze weg over dezelfde weg. Wij richting noorden, zij richting zuiden…
De tweede helft van de etappe blijven we deze weg zo’n 16 kilometer volgen. Grote delen kunnen we over een onverhard pad naast de weg lopen, stukken lopen we over het asfalt. Het is een lange weg, maar afwisselend genoeg. Het is echt te merken dat we aan deze andere kant van de bergen een stuk hoger lopen dan een etappe geleden. We zijn weer volop in het voorjaar terecht gekomen. De strook waar de weg en het pad doorheen loopt staat vol schitterende paarse en witte bloemen, vaker navelhoog tussen het gras. We zien vlak naast het pad zelfs weer kleine, geel bloeiende narcissen. Op een grote steen zien we een grote smaragdhagedis zonnebaden. Hij blijft lang liggen als we in de buurt komen, waardoor we ‘m goed kunnen bekijken. Wat een schitterend dier! In de weides naast de weg staan koeien en varkens samen in het veld. De koeien meer onder de eikenbomen, de varkens, hoe kan het ook anders, kuierend en rollend in de modderige plassen water. Al is de temperatuur hier op zo’n 1000 meter niet zo hoog, de zon schijnt hard, waardoor het aardig warm is en zo’n poel water er verleidelijk uitziet... Maar we hebben nog een stuk te gaan dus we bedwingen ons, en houden de vaart erin. Tegen half zes zien we het dorp liggen waarin onze camping zou moeten zijn. Daar aangekomen is het even zoeken voordat we ‘m gevonden hebben, want hij is niet echt herkenbaar als camping. We zijn de enige gasten, maar we kunnen er staan. De etappe van vandaag was met 32 kilometer een lange, maar ging super. Waarschijnlijk mede door onze nieuwe schoenen! ;-)