Algarve - Côte d'Azur, etappe 59: Morille - Salamanca (Via de la Plata/GR100)

Camping Morille waar we afgelopen nacht verbleven bleek wel weer een verhaal apart. De eigenaar liet ons het veld zien waar we konden staan en vroeg of we wilden blijven. Na 32 kilometer waren we blij met elk plekje en dit veldje met fruitbomen en rode aardbeien was voor ons helemaal prima. Er was elektriciteit en water en we waren blij onze rugzak af te kunnen zetten. Maar aan het einde vertelde hij terloops dat er alleen een douche in de zomer is. En oh ja, er zijn ook geen sanitaire voorzieningen…. Ai, dat is wel erg lastig. Door de taal barrière en omdat we na zoveel kilometers niet meer helemaal bij de les waren, duurde het even voordat we het écht door hadden en waren we al akkoord gegaan. Hij was al bezig met stoeltjes voor ons schoon te maken, het gemaaide gras bij elkaar te harken en een afdak boven het waterpunt te timmeren. Hij is politieagent in Madrid, woont in Salamanca en dit is z’n hobbyproject. Een mooi plekje aan de rand van het dorp, maar tenzij je een kleine camper hebt met eigen voorzieningen, niet echt een aanrader. We kregen een sleutel, dus konden het omheinde terrein goed afsluiten, en hebben een erg rustige nacht gehad. Vanochtend is het wel te merken dat het hier op deze hoogte een stuk kouder is. Het is een graad of 7 en het waait flink. De etappe naar Salamanca is maar 21 kilometer, dus we kunnen vanochtend een kopje koffie extra drinken om op te warmen. De vader van de eigenaar, die om 8.00 uur de plantjes water zou komen geven, hebben we als we om half tien vertrekken niet meer gezien.
Ondanks het feit dat we gisteren meer dan 30 kilometer hebben gelopen, zijn onze benen nog aardig fit vanochtend. We lopen het dorp door dat een aantal straten groter blijkt dan verwacht. Het heeft een heerlijk authentiek aanzicht met tussen de huizen weides met koeien en paarden, een café en een kleine kerk. Net buiten het dorp gaan we een onverhard pad op dat we het grootste deel van de etappe zullen blijven volgen. Het is een licht glooiend landschap met in de dalen groene velden, een meertje of riviertje, veel bloemen en ooievaars en op de hogere delen uitgestrekte graanvelden. De boeren zijn op de velden waar dat nog niet gebeurd is, met grote machines het graan aan het oogsten. De velden geel graan kleuren rood van de klaprozen en het lijkt alsof op sommige stukken meer klaprozen staan dan graan. Op plekken verderop langs de weg lijkt het haast alsof het heeft gesneeuwd, de bermen zijn helemaal wit. Op deze open stukken veld is de (s)Iberische wind wel snijdend koud, maar zó koud nou ook weer niet. Het zijn de pluisjes van de doosvruchten van de populieren en wilgen, die hier veelvuldig in de dalen en aan de randen van dorpjes staan. Samen met de witte dekjes van de bloeiende vlierbessen lijkt het soms wel winter wonderland. De populier is een waardevolle plant voor dit gebied, die het hier goed doet. Ze zorgt voor schaduw in de zomer en houdt de koude wind in de winter tegen. Want nu is het fris, maar een paar weken geleden toen we nog in de zon langs de oceaan liepen vroor het hier dat het kraakte. Het is heel licht hout dat gebruikt wordt voor fruitkistjes, maar vooral om papier van te maken. Ook vlierbessenstruiken worden op veel manieren gebruikt. De bloemen zijn eetbaar en van de vruchten wordt drank gemaakt. De bladeren worden in insecticiden verwerkt en van de takken maakten ze vroeger sambuca’s. Dit zijn holle buizen die gebruikt werden om het vuur mee aan te maken. Van de wilgentakken worden manden gevlochten en fuiken gemaakt om vissen te vangen. Ook werd de schors gebruikt als pijnverlichter. Zo staan hier bijna geen overbodige planten in het landschap, ook al weten we er tegenwoordig niet veel meer van af, waardoor het soms moeilijk is ze op de juiste waarde te schatten.
Voor de pauze zoeken we een plekje waar we wat beschut voor de wind kunnen zitten. Gelukkig komen we een huisje tegen, waar we in de zonkant uit de wind rustig kunnen pauzeren. Hier is het heerlijk warm, wat een verschil in temperatuur. We hebben geen haast om weg te komen, want we kunnen pas vanaf 4 uur bij ons appartement in Salamanca terecht. Als we uiteindelijk dan toch doorlopen, is de wind wat gaan liggen en is het inmiddels aardig opgewarmd. We lopen nog een aantal kilometer over heuvels en dalen. Het is te zien dat we dichter bij een grote stad komen, want het landschap wordt, net als bij Mérida en Cáceres, een stuk kaler. Dit laatste dal voor Salamanca, een weids dal dat aan de noordkant een steile kant kent, kent een rijke geschiedenis. Hier is in 1812 de troepen van Napoleon een belangrijke slag toegebracht door de Spaanse, Portugese en Britse troepen. Deze slag om Salamanca, ‘Batalla de los Arapiles’ kent een klein Nederlands tintje: Prins Willem van Oranje, toen beter bekend als ‘Slender Billy’ vocht als adjudant voor het Engelse leger voor de hertog van Wellington. Het was een belangrijke slag waarbij aan beide kanten veel slachtoffers gevallen zijn, maar die het begin van het einde betekende voor de Franse overheersing op het Iberische schiereiland.
Nu ligt de heuvel er vredig bij en eenmaal boven aangekomen zien we de stad Salamanca al liggen. We blijven de weilanden volgen totdat we 2 keer onder een autoweg doorgaan. Aan de andere kant van de brug zitten we aan de rand van de bebouwing, maar meteen midden in het stadse leven. Zandpaden maken plaats voor nette geasfalteerde wegen, bermen worden stoepen en velden worden vervangen door bebouwing met af en toe een parkje en stroken gras. Gelukkig gaan we vrij snel een groene corridor in, die ons tot aan de rand van het centrum brengt, tot vlakbij een lange Romeinse brug over de rivier de Tormes. We steken de brug over en lopen met de mond open van de ene verbazing naar de andere. Van de Art Nouveau gebouwen aan de rand, de kathedraal uit de 12e eeuw met verderop de gotische kathedraal, naar het barokke Plaza Mayor en de Casa de las Conches uit 1517, een bibliotheek waarvan de gevels versierd zijn met hét symbool van Santiago de Compostella: gebeeldhouwde schelpen. Deze en vrijwel alle bouwwerken in de grote binnenstad zijn gebouwd met een ongelofelijk oog voor detail en in de warm gele kleur van zandsteen waardoor de stad de bijnaam ‘de gouden stad’ heeft. In de avondzon lijkt de stad te gloeien! Gelukkig kunnen we hier een dag overblijven en op zoek gaan naar nog meer bijzonderheden. We hebben ondertussen aardig wat Spaanse steden gezien op onze tocht, maar met zo’n onthaal is al snel te zien: Salamanca spant de kroon!