Algarve - Côte d'Azur, Etappe 66: Simancas - Valladolid

Simancas leek gisteravond, zaterdagavond, wel uitgestorven. Het verbaasde ons een beetje, zeker omdat het met dik 5.000 inwoners zeker geen klein dorp is. Het heeft ook een behoorlijk statige uitstraling door een groot kasteel dat boven op de heuvel prijkt en je al van verre ziet liggen. Het is geen Middeleeuws kasteel, maar eind 15e eeuw gebouwd, aan het einde van de herovering van de Moorse gebieden door Spanje. Of eigenlijk Castilië destijds dat snel hierna, nadat de laatste islamitische regio Granada in 1492 werd heroverd, samen met de andere regio’s op het Iberische schiereiland, behalve Portugal, Spanje zou worden. De noodzaak voor een groot verdedigingswerk als dit kasteel was er niet meer en het werd al snel een archief voor Castilië. Het was, en is nog steeds, één van de belangrijkste archieven van Europa. En het is met de torens op de hoeken en de grote brug er naartoe echt een kasteel zoals je het als kind zou tekenen.
Waarschijnlijk gaat iedereen op zaterdagavond naar Valladolid, dat hier net tien kilometer vandaan ligt. Dit is met dik 300.000 inwoners wel echt een grote stad en alle charmante smalle straatjes, kastelen, mooie kerken en uitzichtpunten van Simancas ten spijt, zal Valladolid op zaterdagavond vast meer aantrekkingskracht hebben. Valladolid is ook het eindpunt van onze etappe van vandaag. Deze is wat langer dan de hemelsbreed 10 kilometer, maar met 16 kilometer ook niet echt lang. We hebben dus vanochtend geen haast en beginnen pas rond een uur of negen met lopen. Het is rustig op straat, we komen enkel wat mensen die hun hond uitlaten, de plantjes in hun voortuin verzorgen of een stokbrood bij de bakker zijn gaan halen tegen. Het zonnetje schijnt tussen de wolken door en de vogels fluiten er op los. Niets doet hier eraan denken dat we ons vlak naast een grote stad bevinden. We lopen weer via een schitterend oude brug de Duero over en genieten van de mooie rivier, de waterplanten en de grote vissen die in een ondiep stuk even hard tegen de stroom in zwemmen als dat het water stroomt. Aan de overkant staat de selecte groep toeristen die niet of nauwelijks voor hun overnachting hoeven te betalen: de camperaars. Ze staan met hun hebben en houden op de mooiste plekjes. Gemeentes faciliteren meestal voor een paar euro de services als drinkwater aanvoer en vuilwater afvoer. Nadat we wakker zijn geworden op een doorgelegen matras, in een kamertje van amper 4 bij 4 inclusief badkamer, ingericht met meubels die ik in de tijd dat ik verhuizer was afvoerde naar het milieupark en we €60,- voor een nacht afrekenden, zou je bijna jaloers worden op deze mooie wagens op de mooiste plekjes. Maar ze hebben helemaal gelijk, het ziet er idyllisch uit. Voor ons alleen jammer dat we er niet met ons tentje naast mogen staan.
Aan de overkant lopen we een stukje langs de vangrails van een grote weg. De GR14 en een bedevaartroute blijft deze weg volgen. Op de kaart hebben we gezien dat er vanaf hier paden door een natuurgebied gaan, dus we laten de weg rechts liggen en slaan linksaf de bossen in. Het is een dennenbos met veel lage begroeiing en lijkt een beetje op de Veluwe. Het grootste verschil zijn de vogels die je hier ziet en hoort. De koekoek koekoekt, maar laat zich niet zien. De blauwe ekster vliegt heen en weer en we zien vaker de hop voorbij zeilen. Kilometer na kilometer lopen we door de bossen, we zijn blij dat we voor deze route hebben gekozen. Na ongeveer 8 kilometer gaan we het gebied langzaam uit. We komen steeds meer ‘stadse’ mensen tegen die op zondagochtend het beton verruilen voor dit stukje natuur, tussen de dennenbomen ligt een groot zwembad en er zijn net onder de toppen touwen gespannen voor een klimpark. Ook al zijn we eigenlijk pas net begonnen, we maken toch alvast een pauze voordat we tussen de bebouwing zitten. Op een mooi stukje gras tussen de bomen zetten we de stoeltjes op en installeren we het brandertje voor een kopje koffie. Als we het doen, dan doen we het ook goed!
Na de pauze lopen we inderdaad al snel de bebouwing in. Een breed fietspad leidt ons richting de autoweg en eenmaal daaroverheen zitten we tussen de hoge stadswoningen. Verderop staan hoge flats en we komen langs grote winkelcentra. We lopen over een brede weg met grote oude platanen en een groenstrook in het midden met speeltoestellen voor de kinderen. De entree doet ook echt aan als van een stad van formaat. Het is één grote lange rechte weg tot in het centrum. Hoe verder we komen, des te drukker het wordt op straat en de terrasjes zijn goed bezet. Bijna alle winkels in Spanje zijn op zondag dicht, enkel een bakkerijtje en een kleine supermarkt zijn open. Toch is het gezellig druk op straat en we komen langs meerdere straatartiesten die jonglerend en grappend een groot publiek vermaken. Wederom een stad met mooie grote oude gebouwen uit verschillende tijden en bouwstijlen. Begin 17e eeuw is Valladolid even de hoofdstad van Spanje geweest. Veel gebouwen stammen uit die tijd, maar ook bloeiperiodes in latere tijden hebben een stempel op de stad gedrukt. Als je de stad inloopt is te zien dat het al lang een stad van betekenis is, maar later tot bloei is gekomen dan de Middeleeuwse centra van Salamanca en Cáceres. Dat zorgt voor een heel ander aanblik en gevoel. Maar het is een stad met cachet. En met de vele restaurantjes, barretjes, terrasjes en ijssalons echt een uitgaansstad. Geen wonder dat Simancas op steenworp afstand gisteravond leeg leek, iedereen zal naar hier zijn gekomen!
We lopen Plaza Mayor op, weer omringd met van die mooie statige gebouwen vol balkonnetjes en rijen lange rechte ramen. Bovenaan de versierde gevels zijn verschillende klokkentorens te zien en als je de straten inkijkt zie je nog meer grote gebouwen met koepels en engelen op de daken. We hadden morgen weer door willen gaan, en de stad maar even vlug bekijken, maar de nieuwsgierigheid is te groot. We proberen nog een nachtje bij te boeken om ook deze stad goed te bezichtigen en er een ‘gevoel’ bij te krijgen. Op zondagavond is het in ieder geval schitterend, even afwachten hoe het op maandag is…