Algarve - Côte d'Azur, Etappe 68: Granja Muedra - Magaz de Pisuerga

De camping waar we twee nachten verbleven voelt een beetje in the middle of nowhere. ‘Een’ camping, langs ‘een’ snelweg, langs ‘een’ kanaal en ‘een’ spoorlijn… Alles gaat in volle vaart hier langs af. Maar voor ons is het zo logisch om hier te zijn, na 67 etappes gelopen te hebben en hier te zijn aangekomen. En in dit kleine dorp, als je het al zo kunt noemen, het zijn onverharde straten, met huizen met hoge muren of hoge planten om hun percelen en een paar bedrijven, wonen mensen voor wie dit thuis is, die hier zijn opgegroeid en hier zullen blijven. Het geraas van de auto’s, vrachtwagens, campers en treinen is zó’n contrast met de rust van het leven dat zich hier afspeelt. Op enkele meters afstand is er een compleet ander besef van tijd. Het was heerlijk om een dagje op de camping te staan en te genieten van deze rust, misschien wel extra door het geraas op de achtergrond. Maar ook wij gaan net als iedereen die hier langs zoeft weer door, zij het in slakkengang met ons huisje op onze rug. Er staat voor negen uur vanochtend al regen gemeld, maar de lucht is nog aardig helder. We waren een beetje bang om de tent in de regen op te moeten breken, maar dat is gelukkig niet het geval. Als je eenmaal aan het lopen bent maakt wat regen niet zo veel uit, maar met het inpakken is dat echt een last. In het zonnetje en met eigenlijk best goed weer lopen we de camping af, richting autoweg en het kanaal dat we oversteken. We slaan linksaf het brede pad op waar we eergisteren vanaf zijn gelopen. Het mooie pad is vlak en de bermen zijn groen. Het landschap wordt naarmate we noordelijker komen steeds frisser en zeker hier langs het kanaal is dat goed te merken. Er zijn veel vissers in de weer die fuiken met vlees in het water leggen. Sommige zijn zo druk bezig dat ze ons niet opmerken, andere wuiven vriendelijk en roepen ‘Buen viaje!’ Goeie reis! Op sommige stukken ligt het kanaal wat lager dan de velden en de autoweg ernaast, daar zijn steile hellingen met struiken en gras. Tientallen konijnen hupsen over de hellingen en ook de stukken erna blijven we veel konijnen zien. Als ze vroeger in heel Spanje in deze grote getalen zaten, is het niet vreemd dat de Feniciërs honderden jaren voor Christus Spanje ‘Saphan’ noemde. Saphan betekende ‘konijnen’ en is later verbasterd naar Hispana en later España.
Al met al lopen we wat bergop, want we komen een aantal sluizen tegen met behoorlijk wat hoogteverschil. Dit kanaal uit de 18 eeuw was destijds een echt meesterwerk en heel modern voor de tijd. Het is aangelegd om graan en andere landbouwproducten van de uitgestrekte Spaanse vlaktes naar de havenstad Santander te vervoeren om te verkopen aan andere Europese landen, maar vooral om te verschepen naar overzeese gebieden. We komen ook vandaag langs weer een aantal vervallen overslagloodsen. De muren zijn vaker nog goed, alsof ze nog best nieuw zijn, maar de daken en ramen ontbreken. Naar binnen glurend zien we alleen stof, rommel én duiven. Vaker zijn het inmiddels grote duiventillen. Lucky vogels, ze hebben mooie huisjes op leuke plekjes!
Gelukkig is het om negen uur niet gaan regenen en als we bij de plaats Villamuriel de Cerrato de laatste meters langs het kanaal lopen is het nog steeds droog, maar om ons heen is het behoorlijk aan het betrekken. In het dorp doen we even vlug boodschappen en vanaf hier gaan we wat meer richting het noordoosten. We laten het kanaal achter ons en moeten het nu een aantal kilometers met een drukke, brede weg langs industrie doen. We lopen kilometers langs fabrieken en loodsen van een Renault fabriek en vrachtwagens rijden af en aan. Voor ons en aan de linker kant begint de lucht gitzwart te worden en het dondert flink. Als we de tijd tellen tussen de flits en de donder, tellen we vijf seconden, het onweer is dus een dikke anderhalve kilometer ver. We zien de regen als een donker gordijn uit de wolken vallen. Een stuk verder kunnen we van de grote weg af een onverharde weg op die weer een stuk verder onder een spoor door gaat. We lopen met een flinke pas door om voor de regen bij de tunnel te zijn. Gelukkig verschuiven de wolken alles wat we naar voren lopen naar links en komen we goed weg. Toch maken we voor de zekerheid maar een pauze bij de tunnel, zodat we kunnen schuilen als het alsnog begint te plenzen. In het begin zitten we in het zonnetje, dan begint het wat te regen en verplaatsen we naar de tunnel. Maar zodra het weer droog is gaan we toch maar weer naast de tunnel uit de wind zitten, die waait in de tunnel wel erg hard, en het begint behoorlijk af te koelen. Na de pauze ziet het weer er wat vrolijker uit, tot we een half uurtje later achter ons kijken en de lucht weer behoorlijk donker is. Rechts begint het ook al te betrekken en in no-time is het overal om ons heen donker. Het flitst en dondert en de gordijnen regen komen steeds dichterbij. Het is nog zo’n 4 kilometer tot onze eindbestemming en we hebben echt geen zin in een nat pak aan het einde van de etappe. We liepen al snel, maar lopen nu nog sneller. Bijna in looppas gaan we over de paden richting Magaz de Pisuerga. We zien ons hotel al liggen en als we er rechtstreeks naartoe konden lopen zouden we er zó zijn. Maar helaas, we moeten nog zo’n 3 kilometer omlopen om er te komen. We gaan een aantal keer de autoweg onderdoor en lopen een stuk over een grote weg voordat we 3 kilometer later bij het Hospedium hotel aankomen. Het zijn 3 benauwde kilometers en we kijken vaak achterom om in te schatten of we het nog redden... Als we voor de ingang onder het afdak staan begint het hard te stormen en we zijn net voordat het losbarst binnen. Gelukkig, we hebben het gehaald! Vandaag hebben we echt een paar keer héél veel geluk gehad… We gokken er niet op, maar hopen dat dat nog even zo blijft, want voor de komende dagen staat er nog behoorlijk wat regen op. We houden toch maar de regenhoezen en regenjassen binnen handbereik. Voor nu zijn we in ieder geval blij dat we droog binnen zijn en vanachter glas kunnen genieten van het onweer, da’s is toch veel mooier dan er doorheen lopend ;-)