Algarve - Côte d'Azur, Etappe 69: Magaz - Quintana del Puente

Ook al worden we vanochtend amper 10 kilometer vanaf Palencia wakker (niet te verwarren met Plasencia waar we 14 etappes geleden waren of Valencia aan de oostkust), we hebben toch besloten om deze plaats over te slaan. Het schijnt ook een schitterende stad te zijn die zeker het bezichtigen waard is, maar de route die we volgen naar Burgos, die van de laatste rit van Karel de Vijfde, boog gisteren een stukje voor de stad af en het noorden begint ondertussen toch wel te lonken. We hebben niet echt een schema, maar we willen wel voordat het écht warm gaat worden aan de Pyreneeën beginnen, dus we kunnen beter een beetje voort maken. En we komen nog door Burgos, wat ook een pareltje schijnt te zijn, dus we hebben nog een mooie stad in het verschiet.
Het is vanochtend helder als we vertrekken en de zon is net op. Vanaf het hotel kunnen we kiezen uit twee routes: één over een pad pal naast de autoweg, die zeker om deze tijd erg druk is, of een route die iets langer is, maar voor een groot stuk wat verder van de autoweg af loopt. Hiervoor moeten we wel een stuk van zo’n 4,5 kilometer langs een grote weg lopen. Hmm… we zijn toch maar voor de laatste optie gegaan, zodat we in ieder geval een gedeelte over rustigere paden kunnen lopen. Maar zo ’s ochtends blijkt ook deze optie geen pretje. We lopen langs tankstations, loodsen en velden. We gaan over grote bruggen het spoor en de autosnelweg over en zeker op die plekken is het weer goed uitkijken. Spanjaarden zijn zuinig met de rem en scheutig met het gas en wijken vaak pas op het laatste moment uit. Maar uiteindelijk kunnen we van de weg af, een onverharde weg op die tussen de weilanden loopt. Wel weer richting de autoweg, maar we hebben nog 3,5 kilometer voordat we daar zijn. We genieten van de bloemen in de berm en op het land. We lopen door een breed rivierdal van de Pisuerga, aan weerszijden begrensd door lage heuvels met wat stukken bos en vaker kale rotsen. Zoals op veel plaatsen maakt elke vorm van transport, de autoweg, het spoor, een kanaal en onze route, gebruik van deze vlakke strook. Van ons had de route ook wel door de heuvels mogen lopen, maar daar zijn nauwelijks paden en wegen. Dus het blijft bij genieten op afstand, want ze zien er wel mooi uit! Hier in de vlakte lopen ook veel kleine irrigatiekanalen, die aftakkingen van grote kanalen zijn. Ze liggen meestal hoger dan de weg, en waar ze de weg over gaan, houden ze aan de ene kant op, en gaan ze aan de andere kant weer verder. Middels een trechter stroomt het water een ondergrondse buis in. Deze gaat onder de weg door en het water komt aan de andere kant met een behoorlijke kracht weer omhoog en stroomt verder. Er komt geen pomp aan te pas, een mooi en handig systeem.
We lopen weer richting de autoweg, steken deze over en volgen ‘m weer een tijdje over een weg vlak ernaast. Pas na dik 10 kilometer buigen we er iets vanaf en doordat er bosjes tussen liggen hebben we een beetje het gevoel terug in de natuur te zijn. Dat loopt een heel stuk fijner. Op de een of andere manier leidt dat gezoef en geraas je behoorlijk af van de omgeving waar je bent. Het is schitterend, maar pas hier, een stuk van de autoweg vandaan, kunnen we dat pas echt weer ervaren. We zijn bijna 12 kilometer onderweg en vinden voor de pauze een mooi plekje in een zijweggetje van het grotere pad. We hebben uitzicht op een mooi vervallen schuurtje in een graanveld dat rood kleurt van de klaprozen. Op en top platteland! Die rode kleur voor klaprozen is hier trouwens niet vanzelfsprekend. We hebben al witte gezien, roze en oranje, hele grote en kleintjes met maar vier kleine blaadjes. Nooit geweten dat er zoveel verschillende bestaan. Na de pauze lopen we vrij snel Torquemada binnen. Aan de rand staan veel huisjes die half onder de aarde gebouwd zijn, met een dikke laag grond op het dak. Het zijn oude huisjes die nu, zo lijkt het althans, voornamelijk nog als schuur worden gebruikt. Dat moeten wel één van de eerste ecohuizen zijn! Het is best een groot dorp met weer zo’n imposante zandkleurige kerk en een mooie lange zandstenen brug. Na het dorp lopen we weer kilometers in de rust van het Spaanse platteland. Op de heuvels staan overal windmolens. Op de lange paden hebben we de tijd om ze te tellen: het zijn er zeker 96, dus ze hebben er werk van gemaakt om CO2 neutraal te worden. Bij het plaatsje Cordovilla la Real steken we de Pisuerga weer via zo’n mooie, bijna middeleeuws ogende brug over. Er volgt nog één lang stuk over asfalt, 6,5 kilometer tot aan het hotel. Het is een brede tweebaansweg en het is zwaar voor de voeten, maar we raken er haast aan gewend. Én het is wel een mooie weg, tussen de heuvels door en langs mooie oude eikenbomen. We zien nog een hert de weg overspringen en ook hier staan talloze bloemen in de berm. Uiteindelijk lopen we nog een klein stukje langs de autoweg en dan zijn we er. In de laatste kilometers heeft het even wat gedruppeld, maar verder hebben we het wederom droog gehouden. Het is ondertussen wel te merken dat het hier in het noorden van Spanje een stuk drukker en hectischer is dan in de zuidelijkere gebieden. Meer wegen, meer landbouw, meer plaatsjes en natuurlijk brengt dat ook meer drukte met zich mee. Gelukkig is het landschap schitterend, maar we hopen dat we verderop wat meer van de drukke wegen vandaan kunnen blijven dan vandaag en gisteren. Toch de route nog eens tegen het licht houden…