Algarve - Côte d'Azur, Etappe 70: Quintana del Puente - Villodrigo

We worden wakker in het snelweg hotel. Gisteren heeft het nog behoorlijk hard geregend, maar vanochtend is het gelukkig droog en zonnig. We pakken onze spullen in, genieten van ons standaard ontbijt van yoghurt met muesli en gaan op pad. We beginnen de route een beetje zoals we deze gisteren zijn geëindigd, over asfalt, maar dan wel haaks op de autoweg gelukkig. Het is zaterdagochtend en net na 8 uur, dus de weg is nog behoorlijk rustig. Het lijkt erop dat de Spanjaarden langzaam opstarten in het weekend. Het is een stuk van bijna 4 kilometer totdat we van de weg af kunnen, maar omdat er bijna geen verkeer is kunnen we naast elkaar lopen, wat toch net wat gezelliger is. Eenmaal van de grote weg af lopen we over de bekende brede paden tussen de velden, maar dit blijft mooi en verveelt nooit. We lopen langs graanvelden, enkele schuren en kassen. Het voordeel van dit stuk Spanje, zeker ten opzichte van Andalusië, is dat er maar weinig omheiningen zijn, de velden en veel schuren zijn niet afgerasterd. Maar hier komen uit we bij een loods met grote tuinkas die we liever wel omheind zouden hebben gezien. Twee grote Duitse herders staan met ontblote tanden op het pad naar ons te blaffen en willen niet dat we passeren. Er is niemand te bekennen en er staat ook geen auto. Dit zijn weer van die honden die dag en nacht vast zitten om de loodsen te beschermen en die één of twee keer per dag worden gevoerd. Niet echt gesocialiseerde dieren dus. Ze zitten vast, maar de touwen zijn zo lang dat ze tot op het landweggetje komen. We zouden een paar meter door het veld langs de honden kunnen lopen, maar na even afwegen vertrouwen we de touwen toch niet echt en besluiten we met een grote boog om de loodsen heen te gaan. We lopen een stuk achterlangs velden en door een graanveld, nauwlettend in de gaten gehouden wordend door de honden. Het duurt lang voordat ze het opgeven en rustig gaan liggen. Ook al zou er vast niets zijn gebeurd als we gewoon waren doorgelopen, we zijn toch blij dat we de omweg genomen hebben. Al hadden we misschien beter even wat langer op de kaart kunnen kijken, dan hadden we gezien dat er honderd meter de andere kant op óók een weggetje liep dat we hadden kunnen nemen…. Maar ja, we zijn niet opgegeten en lopen weer door over het pad, nu langs een mooie rivier. We komen langs de ruïnes van een oud klooster met natuurlijk een ooievaar op het dak. Ook weer een klooster uit de 13e eeuw dat is ingenomen tijdens de ‘Desamortización de Mendizábal’ in de 19e eeuw en sindsdien verlaten en in verval is geraakt. Zonde van zo’n mooi gebouw. Er staat ‘Se Vende’ op maar er is nét een beetje te veel opknapwerk aan… Het klooster bevindt zich aan de rand van het dorp Palenzuela, dat aan de andere kant van de brug over de rivier de Arlanzón begint. Een onverwachts mooie plaats dat tegen de heuvels is gebouwd. Op de rotsen boven de rivier ligt nog een ruïne: de muren van een oud kasteel, dat nu meer lijkt op een zandkasteel dat te dicht op de golven staat en elk moment weg kan zakken in de rivier. Nog meer ruïnes: Iglesia de Santa Eulalia, een kerk uit ergens rond de 13e tot 15e eeuw, gebouwd in de joodse wijk, maar later toch katholiek geworden. We lopen onder een stadspoort door en gaan meteen behoorlijk stijl bergop over smalle straatjes, langs schitterde huisjes. De onderste verdieping gebouwd in grote stenen, de tweede vaker in hout en leem. Bovenaan komen we bij Plaza Mayor uit, met vlak bij elkaar twee kerken en om de hoek een boerderij met garage en tractoren, met uitzicht op de kerk. Wat leuk om onverwachts zo’n plaatsje tegen te komen. Met nu net iets meer dan 200 inwoners, maar een geschiedenis van voor de Romeinen. Spanje op z’n best! Daar houden de verrassingen voor ons niet op, eenmaal het dorp uit hebben we nog een stuk klimmen voor de boeg. Gisteren hoopten we al op een etappe ver weg van de autoweg in een wat afwisselendere omgeving, vandaag worden we zomaar op een stuk door de heuvels getrakteerd. Een breed pad slingert hier tussen de graanvelden en over de hellingen bergop. Het is een schitterend stuk. Eenmaal tussen de heuvels is het landschap meteen een stuk rustiger dan in het rivierdal. Er komt een man ons tegemoet lopen, ook met een grote rugzak op. Dat hebben we al een tijdje niet meer gezien, een medewandelaar. We raken aan de praat, in gebrekkig Spaans, maar we begrijpen elkaar prima. Hij vertelt waar hij vandaan komt: van Burgos, daarvoor van Pamplona, de Pyreneeën door, daarvoor Carcassonne, Nice en nog wat verder uit Italië. Wow, dat is precies onze route! Dat is toevallig, hij loopt naar Portugal en wij naar Nice. Het is de eerste keer dat we iemand zijn tegengekomen die de route aflegt uit liefde voor het lopen en het land, en niet persé om in Santiago te komen, en dan ook nog dezelfde route! Super…. Leuk hoe je je zelfs in het Spaans verstaanbaar kunt maken, als je maar dezelfde ‘taal’ spreekt.
Eenmaal boven hebben we een magnifiek uitzicht over de dalen en de heuvels verderop. We maken een pauze met uitzicht op de windmolens, we zitten ondertussen even hoog. O ja, wat betreft de CO2 neutrale inspanningen van Spanje: de meer dan 100 molens staan op een paar na allemaal stil, al is het bij lange na niet windstil. Misschien omdat het weekend is ;-)
Als we weer doorlopen, lopen we een stukje vlak en staan dan bovenaan een prachtige afdaling. De hellingen zijn bedekt met een deken van groen graan, geel graan en velden vol klaprozen. Een kerkdorp ligt onderaan tussen de heuvels, lage geërodeerde bergen die langzaam de dalen in lijken te stromen, het brede, drukke rivierdal in. Het is een schitterende afdaling langs manshoge struiken brem en de kleurrijke velden. Dit is echt genieten. We lopen door het kerkdorp en over kleine paden weer verder richting rivier. Aan de ander kant ligt het dorpje waar we zullen overnachten. Wederom dicht bij de autoweg, die samen met de rivier en het spoor toch tot de levensaders van dit gebied behoort, al beginnen wij pas echt te leven aan de voet van de heuvels. Vandaag zijn we echt verwend en het laat maar weer eens zien hoe snel het landschap kan veranderen en hoe mooi het Spaanse binnenland is. Of in ieder geval kan zijn, even weg van de drukte en de gebaande paden. Schitterend!