Algarve - Côte d'Azur, Etappe 71: Villodrigo - Estépar

De etappe van vandaag naar Estépar gaat compleet langs de autosnelweg. We volgen nog steeds de route van Karel de Vijfde en hij had duidelijk de voorkeur voor vlakke wegen door de dalen. Begrijpelijk, aangezien hij helemaal vanuit Brussel kwam wilde hij vast een beetje opschieten om in het klooster in Yuste te komen en in alle rust z’n laatste jaren, of eigenlijk laatste kleine 20 maanden, in zijn bescheiden paleis naast het klooster door te brengen. Op 21 september 1558 stierf hij daar aan malaria. De snelweg lag er natuurlijk nog niet en het was zonder gemotoriseerd verkeer een stuk rustiger hier. Wij hebben de route toch maar even goed tegen het licht gehouden en een alternatief gevonden dat een stuk verder van de drukke wegen af loopt, hopen dat dat goed uitpakt.
Vanaf het hotel naast de snelweg lopen we terug naar de rivier de Arlazón, een mooie natuurlijk meanderende rivier met veel oeverplanten als riet en wilgen. De boeren pompen er water uit om de velden te beregenen en hier bij de brug staat een brandweerwagen z’n tank te vullen met rivierwater. Het water is behoorlijk troebel en nodigt niet echt uit om in te zwemmen, maar het wordt dus wel goed gebruikt. Aan de andere kant van de brug slaan we links af een onverharde weg op. Dat is snel, afgelopen dagen hebben we telkens kilometers over wegen moeten lopen voordat we zo’n pad op konden. We lopen door het rivierdal, maar niet veel verder beginnen de heuvels. Er hangt een laagje mist tegen de hellingen, en aan de andere kant van het dal, waar windmolens op de heuvels staan, hangen wolken voor de molens. Alleen de wieken steken er boven uit. De zon schijnt al fel, wat met het optrekkend vocht voor een dromerig landschap zorgt. Wel maar meteen insmeren, zeker Mark verbrandt snel in de felle Spaanse zon. Als de zon van voren schijnt een petje op en altijd een t-shirt met lange mouwen aan, dat is toch nog altijd beter dan zonnebrandcrème. Al voorkomt zelfs dat niet altijd dat de zon net iets te lang op een neus of arm schijnt. Maar ook wat dat betreft: safety first!
Zelfs vandaag, op zondagochtend, zijn er al veel boeren op het land bezig. Ze zwaaien vriendelijk van een afstandje. Een boer, goed ingepakt in regenkleding, heeft de verfrissende taak de beregeninstallatie die hard aan het werk is het veld van water te voorzien, te controleren. Maar het lijkt hem niet te deren, want vrolijk groet hij ons als we langs lopen. Al snel lopen we vlak langs de heuvels. Rechts naast ons de hellingen vol prachtige bloemen met af en toe een bosje van eikenbomen, links de vlakke velden, nog steeds voornamelijk graan. Hier zijn alle kleuren bloemen bij en door elkaar: witte, gele, rode, blauwe en paarse bloemen staan te stralen in de zon. Zeker de grote blauwe irissen vallen op. Minder opvallend, maar toch wel speciaal, zijn de kleine groen struikjes met groen-witte bloemetjes van het olijfkruid, een plantje uit de composietenfamilie (waartoe ook de paardebloemen behoren) dat erg naar olijven ruikt en smaakt. Het is lekker om te gebruiken in salades. Op het pad ligt een klein slangetje, waarschijnlijk een hazelworm, te zonnebaden. Hij schrikt als we aankomen en ook al heeft hij geen pootjes, hij springt letterlijk een paar centimeter in de lucht, en vlucht dan vlug de struikjes in. Dat was grappig om te zien!
We lopen richting het kleine dorp Villaverde-Mogina. Aan de rand komen we langs een boerderij waar een grote kudde schapen uit vertrekt, het dorp door richting de velden. Zeker vijf drijf- en waakhonden zorgen dat de dieren de goede kant op gaan. Ze grommen wat als we langslopen, maar vinden het verder best. Een mooi gezicht, de kudde schapen met stofwolken erachter tussen de huizen. Vanaf de bebouwing gaan we weer richting rivier om aan de andere kant een pad te volgen. We komen bij een ander, nog kleiner dorp in het midden van de velden. Maar ze hebben wel aan de lichaamsbeweging van de bewoners gedacht. In een omheind stuk van zo’n vijf bij vijf meter staan een paar fitnessapparaten op groene rubber tegels vlakbij een oude vervallen schuur. Even verder ligt aan de rand van roestige oude landbouwvoertuigen, vergeten opslag van houten palen en andere spullen, een betonnen plaat met daarop een bankje en ernaast een sierlijke lantaarnpaal. Het ziet er schitterend misplaatst uit, maar ook wel een beetje tekenend voor de plattelandsdorpen in Spanje. Alles is er, en alles is zoals het hoort, maar het komt vaker niet goed tot z’n recht in deze dorpen. Even verder komen we bij een heel ander dorp. Het is amper 2,5 kilometer verder, maar dit is echt een bergdorpje. De rivier stroomt hier onderlangs, dicht tegen de heuvels en alle huizen zijn tegen de hellingen gebouwd. Een grote kerk prijkt bovenaan het dorp, halverwege de helling. Plantenbakken versieren de straten en gevels en er zijn fonteintjes waar drinkwater uit komt. Een heel ander gevoel dan het vorige plaatsje. We lopen weer dicht langs de heuvels over onverharde wegen. Even verder komen we langs nóg een verzameling huizen, een kerk en een heus 13e eeuws kasteel. Het ziet eruit als een dorpje, maar als we er langs lopen zien we dat het privé terrein is en dat we niet die kant op mogen lopen. Een hele nederzetting in privé handen, dat spreekt wel tot de verbeelding. We hadden er graag even rondgekeken, maar we lopen dan toch maar de ander kant op. We hebben uitzicht over het rivierdal en de heuvels, de hele dag ver weg van de drukte op de wegen en het geraas van de autosnelweg. We zijn ook onverwachts weer terug in ‘gieren land’, tegen de helling zitten vijf vale gieren, waarschijnlijk hebben ze een hapje gevonden. Als we aan komen lopen vliegen ze op, zeilen ze vlak langs ons en cirkelen nog minuten lang dichtbij. Het blijven magische dieren! Het is heerlijk lopen zo langs de hellingen en dalen. Vanaf het dorp Villavieja de Muñó lopen we weer richting de autoweg, omdat alleen daar nou eenmaal hotels liggen, maar we hebben weer een fantastische etappe gehad midden in de natuur, landerijen en dorpjes. We komen om kwart voor vier aan bij het snelweghotel en kunnen ons haast niet voorstellen dat het dik 26 kilometers waren die we hebben gelopen. Gelukkig dat eigenwijs een eigen pad kiezen heeft geloond! Dat was een mooie dag.