Algarve - Côte d'Azur, Etappe 76, Ameyugo - Miranda de Ebro

Als we wakker worden vanochtend, valt de regen met bakken uit de hemel. We doen de gordijnen en het raam open en horen een donder rollen door de bergen. De toppen zijn gehuld in een dik pak wolken en ook de rest is door de regen nauwelijks te zien. Voor vanochtend was redelijk droog weer gemeld, maar helaas, we zullen merken dat we in een bergachtiger landschap zijn aanbeland. Daar is het weer een stuk onvoorspelbaarder dan op de vlaktes. Het hotel ligt aan het einde van de ‘poort’ door het Obarenes gebergte, de ‘Desfiladero de Pancorbo’ tussen het plateau van Castillië en de vlakte van de Ebro. Het is één brede bergrug van zo’n 30 kilometer waar we vandaag alweer uit zullen lopen, op weg naar Miranda de Ebro. Maar voordat we vertrekken zou het fijn zijn als het toch nog wat droger zou worden dan dat het nu is. Gelukkig is de etappe van vandaag maar 16 kilometer en gelukkig hoeven we onze kamer pas om 11 uur te verlaten. We kunnen dus rustig aan doen. Rond half 11 maken we ons toch klaar voor vertrek en het weer werkt wel mee. Het regent nog, maar de vogels beginnen alweer te fluiten en de lucht wordt wat lichter. We moeten een stuk langs de grote weg waar het hotel aan ligt. Maar als we een kilometer later afslaan en een kleinere weg op lopen wordt het steeds droger en de bergen worden beter zichtbaar. De flarden wolken halverwege de hellingen zien er ook wel weer mooi uit. We volgen het weggetje langs de rivier die duidelijk een stuk hoger staat dan normaal, bruin water kolkt langs de planten en bomen. Het rivierdal wordt steeds opener en breder naarmate we verder van de kloof aflopen, en het landschap steeds groener. Regen is hier heel wat minder uitzonderlijk dan op eerdere stukken. Bij het dorpje Ameyugo steken we de autoweg over en lopen er meteen een stuk vanaf. De Santiago route blijft de autoweg volgen en een GR route gaat ver de heuvels in. Wij hebben een pad gekozen daar tussenin, aan de voet van de helling, langs weilanden. Het weer blijft grijs, maar het is droog ondertussen. We lopen langs een klein dorpje en slaan aan de andere kant van Rio Oroncillo rechtsaf de heuvels in. Nou ja, heuvels… het is eigenlijk één verdwaalde berg aan de noordoever van de rivier voor de vlakte van de Ebro. Maar het is toch even goed klimmen en het is een mooi bosrijk stuk met af en toe een schitterend uitzicht over het dal tussen de bomen en struiken door. Het is rond het middaguur, en ook al hebben we nog niet eens 10 kilometer gelopen, onze magen lopen blijkbaar op de biologische klok, want we beginnen behoorlijk trek in lunch te krijgen. Op een mooi stukje maken we pauze en het zonnetje begint zelfs voorzichtig door te breken. Het is meteen een heel stuk aangenamer en alles is in no time kurkdroog. Behalve de paden dan, die blijven één modderpoel. Zeker op de stukken afdalen, en die zijn af en toe best steil, is het goed uitkijken om niet onderuit te gaan. Met een aantal uitglijers komen we toch met een schone broek onderaan de helling, maar onze schoenen en benen zitten helemaal onder de modder. Hopen dat we nog een plekje tegenkomen om ze even een beetje af te wassen. Hier onderaan de helling is het ook meteen weer vlak. Over een breed pad lopen we naar het dorpje Orón, en de laatste 4 kilometer gaan langs een doorgaande weg richting Miranda. We zijn vrij snel in de stad waar we staande worden gehouden door een oudere dame die precies wilt weten wat we aan het doen zijn. Geïnteresseerd luistert ze als we vertellen niet richting Santiago te lopen, maar richting Pyreneeën en waar we vandaan komen. Ze vraagt of we een plek hebben om wat te eten, alsof ze ons wil uitnodigen om dat bij haar te doen. Super aardig. Al hadden we dat gewild, we zien er nog steeds niet uit met alle modder aan schoenen en benen. Maar het geeft wel aan hoe gastvrij de mensen hier in Spanje zijn, zelfs al spreek je de taal enkel met handen en voeten. We lopen door het oude deel van de stad richting de Ebro. Weer zo’n mooie oude brug (we hebben nooit wat met bruggen gehad, maar lopend door Spanje en Frankrijk krijg je echt een gevoel voor dit soort oude bouwwerken…). We steken de Ebro over die hier al behoorlijk breed is. We hadden verwacht dat het hier een kleinere rivier zou zijn, aangezien hij het langste stuk nog moet stromen tot aan de uitmonding in de Middellandse Zee. De bron ligt maar een kilometer of 50 vanaf de noordkust, maar de rivier stroomt toch 930 kilometer door het binnenland naar de kust van de Middellandse Zee om daar in een schitterende delta uit te monden. Dat maakt ‘m de langste rivier die alleen door Spanje stroomt.
We lopen verder het centrum door richting station waar ons hotel ligt. Het is zondag, maar erg druk op straat. Sjiek aangeklede kinderen spelen op straat en in de parkjes, en even sjieke ouders zitten op de terrasjes. Het is blijkbaar communie zondag, en dat wordt hier goed gevierd. Het maakt het contrast tussen ons en de stad nog groter dan dat die al was. We zijn helaas geen stroompje meer tegengekomen en hebben alleen op een grasveldje wat modder van onze schoenen of kunnen vegen, dus we zijn blij dat we een hotel hebben geboekt met zelf check-in en ongezien naar de kamer kunnen gaan om ons op te frissen. Dat voelt een stuk beter! Voor de komende dagen staat er véél regen op en we hebben besloten hier twee dagen over te blijven. De stad zullen we dus nog wel leren kennen, als het tussendoor even droog is. Maar het zijn de laatste regendagen in de voorspelling, dus het ziet er goed uit!