Algarve - Côte d'Azur, Etappe 79: Gometxa - Dulantzi / Alegría

Na een relaxte camping middag en een rustige avond hebben we heerlijk geslapen in ons eigen bedje. Dat slaapt toch meestal het beste. We zijn weer bijtijds wakker, maar het inpakken van onze spullen heeft op een camping net wat meer tijd nodig dan bij het vertrek vanuit een hotel. Tegen half negen zit alles weer in, op en aan de rugzak, staan we buiten de campingpoort en gaan we weer op pad. De eerste helft van de etappe zal door stedelijk gebied gaan, aangezien we een paar kilometer onder de grote stad Vitoria-Gasteiz hebben gestaan en we de buitenwijken al vanaf de camping kunnen zien liggen. We steken de autoweg via de rotonde weer over en vervolgen de tocht over de tweebaansweg. Hij is niet zo druk, maar áls er een auto of busje tegemoet komt, scheuren ze wel met volle vaart langs. Al na 1,5 kilometer komen we bij de rand van de stad aan. In het midden van de straat is een verharde strook met bankjes en bomen. Deze strook kunnen we de stad door blijven volgen. We zijn zeker niet de enige. Hoe verder we de stad in lopen, des te drukker het wordt met mensen die hun hond aan het uitlaten zijn, hardlopers, schoolkinderen en ook pelgrims. We zitten duidelijk weer op de pelgrimsroute. We komen langs woonwijken, kerken, scholen en parkjes en de bebouwing wordt steeds ouder. Waar in de buitenwijken hoge, grote flats staan, niet van die vierkante blokken maar meer mooie architectonische wooncomplexen, staan er als we richting het midden van de stad komen statige, sierlijke gebouwen langs de straten, en ook de bomen langs de wandellaan worden steeds groter en ouder. Het centrum van Vitoria doen we niet aan, de stad is zo groot dat deze nog een stuk verder ligt, maar het ziet er wel schitterend uit. Het is wel een stad waar je met gemak een paar dagen door zou kunnen brengen. Het heeft één van de best bewaard gebleven middeleeuwse stadscentra van Spanje, veel leuke parkjes en groengebieden, en is al lang de hoofdstad van Baskenland. Het Baskische parlement is er gezeteld, wat de cultuur en welvaart van de stad ten goede komt. Het ziet er zelfs buiten het centrum uit als een statige stad. De dubbele naam van de stad is de Spaanse naam ‘Vitoria’ en de Baskische naam ‘Gasteiz’. Dat zullen we nog veel zien in deze regio. Baskenland heeft echt z’n eigen taal die nog veel gesproken wordt, ook als eerste taal. Nu heeft bijna elke regio in Spanje wel z’n eigen taal, maar dat zijn allemaal afgeleiden van het Spaans. Baskisch is de enige taal binnen Europa zonder familie, een unieke taal zonder verwantschap met andere Europese talen. Het wordt niet alleen in de autonome regio Baskenland gesproken, maar in de hele culturele regio Baskenland die tot in Zuid-Frankrijk strekt. Het is een aparte taal om te horen en te lezen. De letter ‘x’ en de combinaties ‘tx’ en ‘tz’ worden veel gebruikt in woorden en plaatsnamen, wat er meteen echt anders uitziet dan hetgeen we kennen. We houden het in het Baskisch nog even bij ‘Kaixo!’, oftewel ‘hallo!’, maar wie weet hoe ver we nog komen in de komende etappes…
Langzaam worden de bomen langs de weg weer kleiner en jonger, en de bebouwing nieuwer. Ook aan de kant van de stad waar we uitlopen staan weer hoge nieuwe, maar nette flats. Van het ene op het andere moment lopen we weer tussen de bekende velden, maar met een stuk meer heuvels om ons heen dan eerdere etappes. Helaas ontkomen we er niet aan een paar kilometer langs een drukke weg te lopen, maar zodra we er vanaf kunnen, lopen we ook zo weer tussen de velden en de mooie natuur. Het is vandaag weer behoorlijk warm en we zijn voor de pauze op zoek naar een schaduwplek. Die laat even op zich wachten, maar als we na een dikke 12 kilometer door een bos lopen, komen we het juiste plekje tegen. We zetten de stoeltjes op en installeren het brandertje en… zien de eerste teek. En al snel de 2e en 3e. In het droge binnenland hebben we er niet één gezien, maar blijkbaar zijn we ineens in een gebied gekomen waar er wel veel zijn. Dat wordt dus goed uitkijken, het blijven vervelende beestjes.
We lopen over brede paden, heuvel op en heuvel af. We kruisen een paar rustige plattelandsdorpjes, maar de meeste tijd lopen we langs graanvelden en zonnebloemen. Links en rechts van ons zien we steeds hoger wordende heuvelruggen die in de verte voor ons dichter bij elkaar komen, maar onze route blijft nog even het brede dal volgen. Tegen het einde komen we bij het spoor dat we een stukje volgen en oversteken om naar een stationnetje te lopen. Hier eindigt ook de etappe van vandaag. We nemen de trein naar een camping een stuk verderop, want hier en aan het einde van de komende etappe is het lastig om onderdak voor de nacht te vinden. Het liefste maken we geen gebruik van het openbaar vervoer en lopen we gewoon door, maar soms is het de enige of meest voor de hand liggende oplossing. Zo ook vandaag, en het gaat eigenlijk prima. We kopen online kaartjes en wachten een half uurtje op de trein die ons naar Etxarri-Aranatz brengt. Weer zo’n mooie Baskische naam en een mooie camping in het groen. Morgen komen we bij het stationnetje terug voor etappe 80, maar nu eerst de tent opzetten en ons huisje inrichten. Op de campingplek worden we al snel vergezeld door vinkjes, tamme merels, boomklevers en een kleine bonte specht. Het is voor Spaanse begrippen een zeldzaam mooie campingplek, onder grote bomen en aan de rand van de heuvels en een groot bos. Hier houden we het wel even vol, om de komende etappes te gaan lopen.