Circular dende Vilaza, río Búbal, Lobarzán. Monterrei e Oímbra

Esta é unha ruta non marcada, feita a partir deste track de María X. Blanco: https://gl.wikiloc.com/rutas-sendeirismo/circular-polo-rio-bubal-ata-lobarzan-vilaza-monterrei-156006998 aínda que cunha importante modificación que logo explico.
Comeza en Vilaza, a carón da alameda. Diríxese paralela ao río Búbal, a contra da corrente, por camiños e pistas pavimentadas. No Porto, aproximadamente no quilómetro 1,9 houbo que facer unha variación sobre o itinerario seguido por mor de alagamento na pista polo grande caudal do río. A alternativa improvisada foi seguir polo lado esquerdo buscando outra ponte onde cruzar.
Esta iniciativa resulto moi positiva porque así puidemos coñecer o antigo e arruinado balneario de Requeixo, ou balneario de Vilaza. Historia: Existía un manancial de augas minero medicinais bicarbonatadas sódico-litínicas, que foi denunciado por Jacinto Becerra Romero. En 1900 foron declaradas de utilidade pública, e en 1907 obtiveron a medalla de ouro da Exposición de Madrid. Comercializouse como Agua de Villaza por Hijos de Jacinto Becerra e despois por Viuda é Hijos de Juan Fuentes Pérez, banqueiros de Ourense (info de Xoán Arco da Vella). O balneario foi perdendo actividade a partir da década de 1930 pero o negocio de engarrafado de auga permaneceu ata os anos 1960. Houbo un incendio que asolou o elegante edificio e hoxe tan só quedan as paredes.
A seguir deste están as ruínas dun muiño fariñeiro de catro pedras e unha pontella que permitiu atravesar o Búbal, xusto a carón da central hidroeléctrica. Segundo conta María na súa ruta, esta industria xa data de 1932 pero a finais dos anos 1990 experimentou unha importante ampliación, grazas a unha lexislación favorable (para os propietarios, enténdase).
A falta dun mor coñecemento da zona, decidimos subir por onda a tubaxe forzada que aporta a auga á central. Este é un anaco custoso pero sen mor perigo. Non é unha grande distacia, mais si unha forte petada na que hai que agatuñar por pedras nalgún caso. Dicr que o terreo está perfectamente rozado, sen maleza que estorbe máis.
Dende a cima, nunha construción de formigón, que cobre o entronque da cheminea de equilibrio, gózase dunha magnífica panorámica do val e dos montes circundantes.. Un bo pago para o pequeno esforzo da subida.
A partir de aquí camiñamos por unha pista de servizo da condución da auga, que vai por tubo e non por canle aberta, como adoita se habitual. Segundo avanzamos imos divisando unhas impresionantes vistas do canón do río, especialmente nesta época de tantas choivas. Tamén se van esculcando novas panorámicas das cimas do redor. Mesmo neste día podemos ver a do Larouco cunha boa capa de neve.
Ao final, a presa que resultou ser un espectáculo grandioso pola cantidade de auga que a rebordaba...
Logo chegamos á aldea das Chás (Oímbra) que chama a atención polo seu tamaño e pola cantidade de elementos labrados en pedras das fachadas das súas casas. Parece, incluso, que fosen reaproveitadas dalgún edificio máis antigo.
Proséguese por unha boa pista por medio de monte e viñas. No quilómetro 9,2 (waypoint) hai un pequeno anaco a valmonte que se transita sen grande dificultade. Porén, existe a alternativa de seguir previamente pola pista que deixaramos e logo volvemos recuperar.
Un pouco máis adiante desviámonos para visitar o Castelo de Lobarzán e Ceada das Chás. Aquí realizáronse escavación nos últimos anos con interesante resultados sobre o decorrer histórico destes asentemanentos. Neste sitio consérvanse algúns restos dun castelo altomedieval e outros incluso prehistóricos (calcolítico). Na Ceada hai dúas tumbas escavadas na rocha; unha trapezoidal e outra antropomorfa, e moitos outros restos de cerámica, pedras labradas ou soltas. Ademais destes elementos antrópicos, dende estes outeiros vemos unha panorámica todo en volta realmente extraordinaria. Mágoa que neste día as nubes e néboas non axudasen á contemplación.
Xa só queda baixar por unha pista, pasar por baixo da Autovía e sequir ata o punto de comezo para finalizar.
Como queda dito, case todo o itinerario decorre por camiños e pistas, ou estradas, perfectamente transitabeis. Só nos puntos comentados e na subida ao curuto de Lobarzán hai que ir por sendeiros ou a valmonte.