Circular por Ourense e arredores

A Palleira Restaurante

Restaurante de cociña tradicional Restaurante A Palleira

Campo Golf Montealegre

Club de Golf Montealegre

Capela da Virxe da O en Zaín

A tamén coñecida como “Capela da Virxe da Esperanza” ou “da Expectación” posúe unha nave de planta rectangular, muros de cachotería concertada de granito. Cuberta a dúas augas de tella curva. Portada con arco de medio punto, porta de dúas follas. Espadana dun só arco, con pequeno campanil, rematada en cruz de pedra. Prolongación de cuberta ata cercha apoiada en piares de madeira formando un acolledor cabido. Está situada no cruce de camiños que forman a estrada de Seixalbo a Zaín, á entrada ó pobo de Zaín de Abaixo, tendo un pequeno espazo público ó seo carón.

Ceboliño

Igrexa e cemiterio San Bernardo de Tibiás

CONTINUAR

Cruceiro

Encoro de Velle

Encoro de Velle.Río Miño Aínda que non é propiamente unha ponte, a estrada que atravesa a central hidroeléctrica de Velle e o seu encoro son un punto habitual de cruzamento do Miño, tanto para vehículos como para peóns. A súa construción, en 1963, permitiu conectar os barrios do Veintuno e A Loña. A pesar de que só é posible cruzalo á luz do día (pertence á central), ofrece boas vistas do salto de Velle, cuxas cinco comportas reciben os envites do Miño e do Sil á entrada da cidade. Aínda que se trata do encoro máis pequeno dos cinco que ten o Miño, o certo é que a proximidade á cidade chama poderosamente a atención, e xa pasou a formar parte da paisaxe urbana. A central, na ladeira esquerda e encostada á presa, é visitable por grupos de escolares, e conta cun pequeno museo ao aire libre con pezas de maquinaria antiga. 300 metros máis arriba construíuse en 1992 a ponte de Velle, que uniría as estradas de Santigo e Monforte de Lemos.

Fonte das Burgas

Fonte das Burgas Mitos, lendas e contos Non pode (ou non debe) marcharse un de Ourense sen tocar a auga destas fontes, un dos tres «tesouros» que tradicionalmente se cantan da cidade: procede de acuíferos subterráneos a máis dun quilómetro de profundidade e mana a máis de 60º C. Con estas temperaturas, non é difícil imaxinar os usos terapéuticos, case milagrosos, que tiveron ao longo do tempo, xunto a outros de carácter máis práctico. A súa historia remóntase a tempos dos romanos que, como demostran os restos arqueolóxicos atopados, asentáronse aquí, dando lugar á orixe da cidade. A zona divídese tradicionalmente en tres tramos: a fonte monumental ou «Burga de Abaixo» (s. XIX), a explanada central, onde se atopa a piscina termal, e a «Burga de Arriba» (s. XVII). Un paseo na zona superior permite gozar dos restos arqueolóxicos aquí atopados, onde destaca unha piscina-santuario do século I d.C., e conecta directamente co centro de intepretación arqueolóxico-termal. No nivel inferior, rodeada polos que foron os primeiros xardíns públicos da cidade, atópase a recoñecible silueta da «Burga de Abaixo», fonte de estilo neoclásico atribuída ao mestre Trillo (s. XIX). Consta de dous canos laterais e unha pía labrada con florón no centro, coroada polo escudo da cidade. Foi deseñada a modo de ninfeo, morada de ninfas, evocando o pasado romano da zona que xa entón se intuía. Nun lateral atópase o «Fervedoiro», un estanque cadrado onde se pode ver a auga burbullante, en aparente ebulición. Como curiosidade, apuntar que o seu enreixado foi instalado con motivo da visita do rei Alfonso XII, en 1881. A fonte recibe o seu nome en oposición á «Burga de Arriba», que está xunto á piscina termal, de factura máis sinxela e popular pero tamén máis antiga (s. XVII). No recinto da propia piscina, catro réplicas de aras ou pedras votivas atopadas na zona, testemuño do culto antigo ás deidades moradoras destas augas quentes, a quen se atribuían as súas propiedades terapéuticas. Destaca a primeira pola esquerda, en honra das ninfas, e na que aparece Calpurnia Abana, nome coñecidísimo en Ourense por considerarse durante moitos anos o primeiro rexistrado nos anais da cidade. A historia completa destas aras pódese ver no centro de interpretación veciño, imprescindible para ter unha visión global do que As Burgas significaron para a cidade. A inscrición da ara de Calpurnia aparece reproducida tamén nun mural da propia piscina, e ao seu carón dúas esculturas modernas, A casa da nube (Borrajo, 1989) e Calpurnia Abana (Acisclo, 1989)

Igrexa parroquial Santa Marta de Velle

Igrexa rural de orixe románico. Fachada con arco de medio punto decorado con altorelieves. Coroada cunha espadana utilizada como campanario.

Igrexa Sta.Mariña do Monte

Igrexa dunha nave, co corpo da sancristía adosado ó muro sur. Muros de sillares de granito, cuberta a dúas augas de tella. Fachada con espadana con dous arcos de medio punto flanqueados por capiteis e coroada con frontón triangular con remate en cruz de pedra. Portada con arco de medio punto formado con doelas de granito, fiestra rectangular sobre a porta. O adro está pechado con muro de pedra e cos panteóns de enterramentos e cancela de aceiro. No muro sur da sacristía atopase un escudo. A silleria da sancristía é de gran calidade, con contrafortes nas esquinas.

INICIO rúa Casardoma

N42.31545° W7.84603°

Madroños

Hai moitos na beira do río MIño en Ourense, no paseo das ninfas cara a Reza. É un arbusto moi bonito. Son arbustos mais ben pequenos, é raro que pase de 5 metros, de follas moi verdes e oscuras que son moi parecidas o loureiro. Os froitos son os famosos morotes de érvedo que son baias vermellas cando maduran e granudas por fora. Din que emborrachan si se toman en moita cantidade.. Extremo que non teño comprobado. Medra de forma espontánea en moitos lugares, en particular a beira dalgúns ríos en Ourense e no sur de Lugo.

O Pelouriño

Ourense: vista panorámica

Pasarela de Oira.

A construción de pasarelas peonís permitiu pechar o corredor natural do Miño: máis de 14 quilómetros libres de tráfico rodado para gozar a pé, correndo ou en bicicleta. A pasarela, que comunica as dúas marxes do rio Miño e dá continuidade ao paseo peonil existente en ambas ribeiras, está en servizo desde xullo de 2011, e é transitada diariamente por multitude de persoas que desfrutan dos paseos fluviais e que a utilizan como vía de acceso ao complexo deportivo municipal de Oira.

Paseo no Río Miño

Poldras no encoro de Castadón

En Pereiro de Aguiar podemos resaltar dous encoros. O encoro de Cachamuíña e o de Castadón, achegando tamén caudal ao encoro de Velle a través de pequenos regatos que transcorren polas parroquias de Sta. Cristina de Vilariño e Sta. María de Melias. En 1929 foi finalizado o encoro de Castadón, é de tipo Gravidade, o cal ten 24 m de altura, 0,2 Hm3 de volume de encoro, 5 Ha de superficie de encoro e 150 m3/ seg. de capacidade de aliviadoiro. A vertedura faise sobre o pé da presa augas abaixo que ao ser graduado actúa de amortecedor parcial, a lámina vertente queda totalmente amortecida no mesmo receptor do pé da presa, que finaliza nuns dentes.

Río Miño

En Ourense flúen tres grandes ríos, varias decenas de regatos e un centenar de regachos. A cidade é a filla do Miño e das Burgas, un val fértil que non existiría sen a presenza da auga. O Miño é o máis importante dos ríos de Galicia, pois a atravesa nun percorrido de máis de 300 quilómetros nos que a auga ha modelado a paisaxe e encheuno de vida, por iso é polo que cariñosamente refirámonos a el como Pai Miño. En Ourense o río acomódase á depresión da pota ourensá, polo que as súas augas baixan calmas e serenas, como di a canción popular, case unha nana «Río Miño, vai caladiño…» Non se entende sen a súa presenza, xa que non só deu forma e riqueza ao val senón que, xunto coas augas termais, atraeu ás lexións romanas que fundarían a primitiva Aquis Auriensis: aquí atopábase o paso máis cómodo en varios quilómetros e sobre el construíron o que hoxe coñecemos como Ponte Maior ou Ponte Romana, o primeiro dos oito cos que conta a cidade. As pontes son só unha parte da paisaxe humana que enmarca o Miño en Ourense, aínda que moito del perdeuse xa no tempo: as lavandeiras, os pescadores, os muíños, os barqueiros… Da existencia das barcas de pasaxe para salvar o río vénlle o nome á curiosa capela no barrio de As Lagoas, a Capela do Portovello. Pero ante todo o río é un lugar para a diversidade biolóxica, unha gran arteria verde en cuxas beiras xorden os mananciais termais xunto ao bosque de ribeira, abundante en salgueiros, alisos e bidueiros, fogar de aves como a garza ou o martín pescador, nutrias, anfibios e toda unha extensa fauna que atopou no río o seu fogar. As beiras do Miño en Ourense foron acondicionadas con grandes senllos verdes ideais para pasear, correr, andar en bicicleta e mesmo gozar dun relaxante baño termal. Unha boa forma de descubrir todos os seus segredos e aprender a querelo como llo quere en Ourense é percorrer o seu itinerario ambiental: 14 quilómetros desde Oira ata Outariz para descubrir, sentir, gozar e aprender.

San Bernardo de Tibiás

Santa Mariña do Monte

Sendeiro estreito

Velle