Lýsuhyrna, Smjörhnjúkur og Ánahyrna á Snæfellsnesi

Ánahyrna og Lýsuhyrna eru ein af mörgum glæsilegum fjöllum sem blasa við af þjóðveginum þegar ekið er um sunnanvert Snæfellsnesið.

Ég keyrði heim að Lýsuhólslaug og lagði bílnum á planinu.
Þaðan er stutt labb upp í Lýsuskarð, skarðið sem skilur að hyrnurnar tvær.
Um Lýsuskarð lá þjóðleið til forna sem farin var norður eða suður yfir fjallgarð milli stranda.

Þegar komið er áleiðis upp skarðið opnast fyrir útsýni yfir Lýsuvötnin og eftir því sem ofar dregur byrtist Snæfellsjökull í allri sinni dýrð.

Eins og ég lagði upp gönguna lá beinast við að byrja á Lýsuhyrnu, fara síðan á Smjörhnjúk og ganga síðan hrygginn upp á Ánahyrnu til baka.
Á leiðinni upp á Lýsuhyrnu ákvað ég að fara hana tiltölulega beint upp en var búinn að ímynda mér að best væri að fara norður fyrir hana og þar upp en fannst hún ekki svo grýtt né brött svo ég lét vaða til að komast að því á niðurleiðinni að norðurhliðin er mun greiðfærari.
Ég mæli því með því að fara norður fyrir og þar upp (leiðin sem ég fór niður).

Útsýnið á Lýsuhyrnu er glæsilegt, jökullinn, Ánahyrna og Smjörhnjúkur.
Ég var frekar óheppinn með það að það var þoka á toppnum á Smjörhnjúki svo ég sá hann ekki en hann hefði átt að blasa við, hæsta fjallið af þessum þremur tæpir 900 metrar.

Þegar komið er niður af Lýsuhyrnu er gengið norður með brúnunum og norður fyrir Lýsuvatn, snoturt vatn upp á heiðinni þar sem áin um Lýsuskarð á upptök sín.

Þegar ég var kominn norður fyrir vatnið tók ég stefnuna á Smjörhnjúk.
Það er tiltölulega þægileg leið, ekki of brött né grýtt.
Leiðin lá upp á hrygginn milli Smjörhnjúks og Ánahyrnu og þar upp inn í þokuna á toppinn, nokkuð auðveld leið.
Þegar toppnum var náð snéri ég við og gekk hrygginn til baka áleiðis á Ánahyrnu.

Hryggurinn milli Smjörhnjúks og Ánahyrnu var framan af auðveldur yfirferðar en um miðja vegu eru klettar á hryggnum sem eru ókleifir og þurfti ég því að skella mér niður í hlíðina sem er frekar brött og grýtt til að komast framhjá þeim.
Þegar komið er upp á hrygginn aftur þurfti ég að fara varlega því þar er hryggurinn orðinn laus í sér og bratt niður á báða vegu.
Eftir að vera búinn að ná á hæsta tind Ánahyrnu stakk ég mér fljótlega niður hlíðina áleiðis heim, kannski ekki auðveldustu leiðina en ekki neitt hættulega.

Niðurstaðan af þessu fjallahoppi er að þetta er mjög skemmtilegur hringur, Lýsuhyrna og Smjörhnjúkur vel greðfær en Ánahyrna aðeins erfiðari og alls ekki fær nema í góðu veðri (hægviðri og góðu skyggni).