Oimbra-San Cibrao-Marcos Fronteira-Cambedo-Vilarelho da Raia -Ourense-Chaves-Vila Real-España-Portugal

Día frío con compañía incómoda, a néboa. Destino o concello ourensán de Oimbra, limítrofe con Portugal e famosos polos seus pementos con festa de exaltación en agosto, ao igual que os pementos de Arnoia (unha exquisitez).
A idea era realizar unha ruta soamente por terras de Oimbra. Ao final decidimos visitar algún dos pobos, agora xa ex-promiscuos, conforme ao tratado de límites entre España e Portugal de 1864. Especialmente interesábame visitar Cambedo dá Raia, polos acontecementos acontecidos no anos 1946.
O outro punto de gran orixinalidade, existente na fronteira Portugués-Orensana á firma do Convenio ou Tratado de Límites de 1864, era composta de aldeas coñecidas como "Pobos Proimiscuos", situados fisicamente na "fronteira" entre concellos españois de Oimbra e Verín e do Consello Portugués de Chaves. Estas aldeas, situado hoxe en territorio portugués, foron Soutelino, Cámbedo e Lama-Darcos.
A súa aparencia xeral non difiren dos outros lugares veciños de España ou de Portugal, e os seus habitantes falan galego e portugués por tipo ou incluso a pesar diso.
O máis interesante para os fins deste estudo, dada permiso polo mesmo "liña de fronteira", que ficou coñecido nestas aldeas con precisión singular, a diferenza doutros lugares. Isto sucedeu porque esta "liña" atravesou os pobos do máis inusual lugares, rúas, paredes, salas, etc. Así, a casa era a fronteira que divide dentro, sendo, entón, normalmente, que contou con dúas portas, abrindo un a España e unha en Portugal. Esta circunstancia provocou situacións de escarnio ás autoridades aduaneras e choques gravemente prexudiciais para a harmonía que debe existir entre estas nacións. Loxicamente, as actividades de contrabando premisa para a incomodidade que estes enclaves pousou para os dous reinos ibéricos.
De feito, non foi capaz de atopar a fonte, indicando a orixe destes pobos ea súa situación anómala. No relato histórico en 1861 por Vasconcelos e SAA, dise que as tres persoas promíscuas aparecen no Tombo 1530 engadindo que, desde 1526, o español Don Nicolás Terbas Arguelles con outros de "dúas nacións" tiña "rectificado "ou mellor, ratificou a fronteira no" próximo Soutelino "Desde entón e ata 1864, mantívose no momento en que as tres persoas promíscuas malia as súas aparentes anomalias.
Estas persoas non teñen privilexios especiais ou eran exentos de contribucións. A parte das persoas que pertencían á España fiscal contribuíu tanto, así como a respectar o sector caendo Portugal territorio portugués. Así, el tamén tiña dúbidas sobre a nacionalidade dos seus habitantes. As súas vantaxes eran só debido á súa posición sobre o material de liquidación "liña de fronteira" e mellor situación que afrontan o mercado de contrabando,
A mediados do século XIX, Soutelino tiña 80 e 12 veciños portugueses españois (ou sexa, 80 vivían en Portugal e 12 en territorio español). Cambedo foi de 13 e 25 veciños portugueses españois. Finalmente, Lamadarcos tiña 52 e 25 veciños portugueses españois. Soutelino de superficie que cobre preto de 600 hectáreas e só 5 son de boa calidade, sendo practicamente situado en territorio portugués e moi pouco sobre o español Videferre terra. Cambedo consistía de 200 hectáreas no campo portugués e 300 en territorio español, con pouco máis de 2,5 hectáreas de calidade da colleita. Lamadarcos tiña 280 hectáreas en Portugal e 525 en España, con só 7 parcelas de calidade.
Estes parámetros axudar a explicar a tendencia destes pobos para a práctica de comercio e contrabando, xa que é evidente que a cultura do campo non podería vivir.
Ao parecer, había un mercado Soutelino ser realizada nun lugar situado no lado español, que é operador principalmente con cereais. Dende a súa anexión a Portugal, o mercado comezou a realizarse en Videferre (Ourense).
A primeira Comisión de Fronteiras Joint, visitou en agosto de 1856, as "persoas promíscuas", desenvolve unha das súas sesións en Soutelino. O Secretario da Sección de Portugués, Mr Couvreur, levantou dúas cuestións á sección española. A primeira foi dirixida para saber se debe ou non manter a situación anómala de cidades fronteirizas promíscuas. A segunda buscou unha resposta dos técnicos españois, a fin de saber se eles foron autorizados polo goberno a entrar en negociacións sobre esta cuestión. O presidente da sección española, o Sr Bourman, respondeu á pregunta inicial informando a inconveniente de manter a situación confusa dos pobos indíxenas. En canto ao segundo punto, unha vez máis (como fixera sobre o tema do Couto Mixto), dixo que tiña instrucións dos seus superiores para esta cuestión a ser abordada entre ambos gobernos, por vía diplomática; Con todo, si, ir á cuestión, sempre que non se fixo ningún acordo firme resultou compromisos comisarios.
Con base anterior acepta, chegaron a un acordo sobre unha proposta da delegación Portugués, move o "guión" para os límites extremos das persoas interrogadas enviando a seguinte proposta: "O maior número de vivendas que en cada unha das aldeas, situado en ambos os dous lados da pista Luso-española que os dividía, foi o motivo que designar cal dos dous reinos debe pertencer cada unha das aldeas, e se o número de vivendas foron iguais en cada lado, deben ser proficiente das dúas nacións que identifique o valor máis elevado dun ou outro para decidir se esa vila foi afectada Portugal ou España. "Outras medidas tamén son arbitrados relación á terra de defensa que debe ser para todos os pobos e outras cuestións.
Ben, de acordo coas premisas anteriores, Soutelino e La-Madarcos ía integrar en Portugal, mentres Cambedo estaría suxeito a soberanía española. Con todo, Bourman fixo derivar unha negociación diplomática, comercial, eventualmente. Cambedo as cidades de Santiago e Blondes no Coto Joint.
A liña de fronteira ser en torno destas persoas a unha distancia de 50 metros a partir dos seus límites. Veciños conservar a súa nacionalidade, sen prexuízo das súas propiedades se eles poderían cambiar de estado a efectos do acordo.
Máis tarde, en 1857, Couvreur oficiou o ministro de "Asuntos Exteriores" Portugués, afirmando que podería ser trasladada para España Mount Magdalena e Couto Mixto, a cambio de Soutelino, Lamadarcos e Cambedo e da aldea de Rabal (preto Mandin ceder Verín), que tivo 33 residentes, unha cantidade que compensaría Portugal neste negocio.
En outubro de 1863, en Lisboa, foi acordado que os tres aldeas promíscuas foron totalmente integrados en Portugal, a cambio de outros beneficios para a España. Máis tarde, en 2 de maio de 1864, en reunións de plenipotenciarios españois e portugueses discutiu estas e outras cuestións, non comprometéndose a delegación Portugués para a transferencia de Cambedo a España, xa que proceda, como o Coto Joint tivo acordou permanecer enteiramente afectada España.
Por último, o Tratado de Límites (Convención, Lisboa 29 de setembro de 1864), asinado entre España e Portugal, determinou, no seu artigo 10 que "a xente promíscuas Soutelino pertencen a Portugal demarcándose no territorio de España zona 90 100 metros de ancho ao lado da poboación ", e no artigo 11 acordaron que" aldeas promíscuas Cambedo e Lamadarcos cos seus termos actuais pertencen a Portugal ". Así foi consumada a anexión dos "tres persoas promíscuas" a Portugal.
No artigo 27 do devandito acordo, como aconteceu cos habitantes do Coto Mixto, prevía o seguinte: "tendo enteiramente pasado para o dominio e soberanía de Portugal de conformidade cos artigos 10 e 11 das tres aldeas chamadas promiscuo Soutelino, Cambedo e Lamadarcos, e sendo á súa vez, baixo o dominio e soberanía de España nos termos do artigo 7, as tres aldeas do Coto Mixed ... ambas as partes acordan de xeito que os habitantes das aldeas que son súbditos españois realmente promíscuas pode reter nacionalidade, sempre que lles conviña. para estes efectos, declarou a súa decisión para as autoridades locais, no período dun ano a partir do día en que son postas en execución do presente Tratado ". Entón, ofreceu a oportunidade de manter a súa nacionalidade española, aínda que os seus quedasen propiedade situada en Portugal.
Ao parecer, o Comisario Portugués, Bernardo Antonio Días Pereira Delgado, referiuse ao Goberno Civil de Vila Real, a 28 de setembro de 1868, os documentos da "entrega de posesión" pobos promiscuos de España. Isto significa que ata agora fora aplicado e as disposicións do Tratado de Límites.
Así rematou un capítulo máis da historia da fronteira Portugués-Orensana, cuxas singularidades dada especial atención a aqueles que prepararon as fundacións da Convención de 1864.