Vértice xeodésico do monte Galiñeiro. Ruta amarela.

Serdeiro amarelo.
Se ides en coche, accédese ó camiño desde a PO - 331, xunto a JJNaval, ahí mesmo está o inicio do paseo arredor do encoro de Zamáns.
O noso obxectivo do día foi a subida ó vertice xeodésico do Monte Galiñeiro desde o punto máis baixo, o Encoro de Zamáns, seguindo a ruta amarela.
Nos primeiros centos de metros é coincidente coa vermella das Greas (GR - 58) , pero en canto se chega ó muiño das maquías vese o camiño amarelo perfectamente sinalizado. Este día o chan estaba especialmente esbaradío, a noite anterior pasara a borrasca Filomena sobre a peninsula, e ainda que aquí non nevara, si que quedaron os rastros da xeada e as baixas temperaturas, arredor dos dous graos, durante todo o camiño.
O embalse tiña os aliviadoiros abertos , e poidemos ver un grupo de corvos mariños secando as ás nuns flotadores preto da orilla. Neste tramo que vai á beira do embalse, van xuntos o camiño azul e o amarelo, que se separan cando levamos andados uns quinientos desde o inicio. Se seguísemos a ruta azul iríamos polos muiños de Zamans, un paseo que nos vos podedes perder. Pero hoxe estamos a facer o amarelo que vai agora subindo cara ó primeiro esforzo, que está uns quinientos metros logo de separarnos do sendeiro azul, é unha subida cunha pendente do trinta por cento, que non é moi longa pero sí supón un esforzo importante. Chegamos agora a un camiño amplo con sinais claras amarelas, pero hai un punto donde se sube polo medio das árbores e no que se perden as sinalizacións, mellor seguir o camiño que se ve no mapa. Nos tivemos que dar un moi pequeno rodeo porque nos atopamos cun rebaño de cabras e co seu can pastor que non nos deixou seguir por donde queriamos, pero ante o can amo do lugar , mellor obedecer...
Volvemos a estar nun punto de confluencia dos sendeiros amarelo, azul e vermello, atravésase a pista e xa volvemos a subir otra boa pendente, esta vez pasando polo medio das formacións rochosas e pedras cabalarias tan caracteristicas do Galiñeiro. Uns meses antes, a principios do outono, vimos desde este mesmo lugar unha parella de aves rapaces , parecían miñatos, en busca de presas.
Ainda nos quedarán por subir uns dous quilómetros e medio, e uns 200 m de altura, ata chegar ó vértice xeodésico do Monte Galiñeiro donde estaremos a 709 m de altitude. As vistas son incribles, vese Vigo , o Aloia, o sur da ría de Vigo, Baiona, e a o lonxe a ria se Arousa.
Entre as rocas podedes atopar un agocho para repoñer forzas e descansar uns minutos, que a baixada non é doada. No s abandonamos a ruta amarela neste punto. O vento era fortisimo e moi frío, e ainda que levabamos luvas, gorro e xerseis abrigados, decidimos vaixar sen dar o rodeo ás abas do Galiñeiro, que é por donde continúa o camiño amarelo. En total o camiño levounos cinco horas, merece a pena ó esforzo. A Serra do Galiñeiro sempre nos vai sorprender, está chea de camiños e lugares donde gozar da paisaxe e seguro que o en canto cheguemos o punto de saida, estaremos a facer xa plans para voltar.