Carballiño-Barbantiño-Trasalba-Amoeiro

Ruta con moita terra e pouco asfalto, moito carreiro e pouca pista. Moito de fermoso e pouco do de sempre.

E si, os primeiros quilómetros son pista paralela á autoviía ata Maside. Pero xa. Deande eiquí baixamos ó Barbantiño polo coñecido camiño dos escalóns, pero ó chegar ó río, baixamos pola súa marxen dereita.

Nada mais contactar có asfalto, seguemos o Barbantiño, pero non polo sendeiro natural, senón por un camiño anterior que ten encanto.

Deixamos a compaña do Barbantiño para subir cara a aldea de A Golpillería, para o que collemos un estreito carreiro que nos obliga a cruzar o regato Casardomato. Agora, en maio, apenas leva auga; pero no inverno ese pequeno tramo (5-6m) fai que mollémo-los pes. Moi divertido, en calquera caso.

Dende a devandita aldea xa seguemos subindo por un antiguo camiño que tras moitos anos pechado, volve a estar transitable -a ver canto dura...-, que nos leva a cruzar a vía do tren por unha ponte e despois nos achega a Soutomanco, anque solo intuimos as casas: desviámosnos por unha pista de servicio de viñas, con boa pendente ascendente e mellor sombra.

Nestre punto vemos un pequeno camiño, que non collemos; pero, tan só uns metros mais adiante, miramos á nosa esquerda e vemos entre a maleza a dónde leva aquela entrada. Unha antiga mina cun lavadoiro, ambos en perfecto estado, e que paga a pena observar.

Sen parar de subir (subidón!!!), chegamos á estrada Sta Cruz-Amoeiro, pero tan só una metros mais adiante, desviámosnos á esquerda para transitar por fermosos carreiros entre leiras que nos deixan á porta do Pazo Museo de Otero Pedraio, en Trasalba.

Rodeamos o seu muro por un fermoso carreiro, cheo de pedra e subimos de novo a Trasalba, pero mais adiante. Tan só para coller outro camiño tradicional, con marcas de carro, que morre en Albeiros.

Cruzámo-la aldea e outro fermoso carreiro vainos alonxando de todo rastro urbano cando, sen mais, comeza unha forte baixada por sendeiro revirado e exento de dificultade salvo pola pendente.

Chegamos a Formigueiros, onde tiramos unha foto da súa curiosa capela, que conta cunha gran pedra castrexa encastrada na parte alta da súa fachada principal. Todo un alarde de reciclaxe.

Aproveitamos o acondicionamento do regato Formigueiros para baixar polo camiño, ver a fermosa ponte, e subir polo trazado antigo, evitando as pesadas escadas modernas.

Enlazamos tramos asfaltados con camiños pouco transitados ata chegar a Amoeiro, localidade na que collemos un camiño ó oeste que nos vai lenvado cara ó Camiño de Santiago, aforrándonos moitos metros de asfalto.

Mantemos o trazado dos peregrinos ata a aldea de Pulledo, onde nos desviamos por un camiño que morre en Pereda. Dende esta aldea sae outro camiño que nos deixa a uns metros de Castrelo, onde xa collemos o habitual trazado San Fagundo-Fontaiñas-Agro da Quinta, e, finalmente, O Carballiño.