Trailrun 's Hertogenheide

Het regenachtige herfstweer maakt het kiezen tussen een loopsessie of een wandeling niet gemakkelijk. Dus waarom niet het beste van beide werelden combineren en dat deed ik. Op de website van Toerisme Vlaams-Brabant vond ik de wandeling 's Hertogenheide die start en eindigt bij het station van Aarschot.

Dit traject is dus eigenlijk bedoeld als wandeling, maar kan dus perfect gebruikt worden als trailrun. Aangezien ik voornamelijk wandel en dit mijn eerste trailrun is, ben ik toch wel een aantal zaken te weten gekomen onderweg:

- De meters omhoog zijn niet evident om te lopen
- De meters naar beneden ook niet, want een steile hellingsgraad naar beneden kan eveneens gevaarlijk zijn
- Zeker bij regenweer - zoals vandaag - vergen de meters omhoog en omlaag toch wat aandacht om niet uit te glijden
- Bij wandelen kan je rustig anticiperen wanneer je links of rechts moet afslaan door op de app te kijken, bij lopen is dat toch een stuk moeilijker omdat dit logischerwijze sneller gaat en er minder tijd is
- Met name bij kruisingen waar meerdere paadjes samenkomen, is het soms moeilijk om te navigeren
- Het snellere tempo bij het lopen, nodigt ook minder uit om de omgeving op te nemen

Wat me vooral aangenaam verrast heeft, is dat deze wandeling eigenlijk best wel mooi is. Het doorkruist twee natuurgebieden: 's Hertogenheide en Eikelberg. Voor het zover is, wacht er een eerste beklimming met de Kouterberg. De beklimming gebeurt via een aantal trappen en dan is het geen goed idee om plankgas te geven. Dit deed ik dus erg rustig en ik passeerde de Orleanstoren. Als je wandelt, heb je hier een mooi panorama om van de omgeving te genieten. De eerste kilometers zijn ongetwijfeld de mooiste met veel bos en kleine paadjes. Al is het na één kilometer even improviseren om over de ring te geraken.

Hoewel deze wandeling op de website van Toerisme Vlaams-Brabant staat vermeld als een vlakke wandeling gaat het hier toch wel lichtjes geaccidenteerd. Geen probleem als je wandelt, maar bij het lopen voel ik dat toch veel meer. Hier vertragen is sowieso geen straf, want het boslandschap in de herfst ziet er mooi uit en wordt enkel overtroffen door het heidelandschap even verderop dat er eind oktober nog altijd beeldig uitziet. Het single track paadje gaat langzaam omhoog en het kost me toch moeite om al lopend boven te geraken. Geen nood, want via enkele paden en holle wegen gaat het opnieuw naar beneden.

De tweede helft van dit parcours is significant gemakkelijker en is over het algemeen vlak. De enige hindernissen nu zijn de vele plassen en dat mag geen verrassing heten. Op de website van Natuurpunt staat namelijk dat Vorsdonkbos een nat gebied is en dat is net het gebied dat ik passeer. Toch valt dit heel goed mee en het is ook hier dat ik mijn tempo de hoogte in kan jagen na de eerste helft waarbij ik toch vrij vaak aan het stappen ben. Nu gaat dit een stuk vlotter, hoewel ik één keer moet opletten wanneer ik een weg oversteek.

Het laatste gedeelte van het parcours loopt op het jaagpad naast de Demer. Voor een parcours van 11 km is het landschap dus vrij gevarieerd. De passage op het jaagpad neemt ruim twee kilometer in beslag en dat is toch wel voldoende voor mij. Ideaal om de benen even uit te strekken hier, maar veel langer moet dit niet duren of ik zou het als saai bestempelen. Nu is het net voldoende. De slotkilometer brengt me terug naar het station van Aarschot waar ik via de voetgangerstunnel terug bij het startpunt aankom. Ruim elf kilometer gelopen op 1u19: voor mijn eerste geïmproviseerde trailrun geen slecht resultaat.